Arbiter dwingt speler beste zet te spelen
Tijdens de Worldcup kwam een interessant moment voor in de partij Keymer – Pranesh (zie onderstaande video). De zwartspeler wilde een pion op d3 slaan en raakte die pion lichtjes aan. Het was ook de beste zet. Maar bij nader inzien koos hij toch voor een andere (dus minder goede) zet. Keymer liet het begaan (logisch), maar de arbiter greep in en dwong zwart om alsnog op d3 te slaan. Het lijkt volgens de regels allemaal correct:
* Als je met je hand bewust naar een bepaald stuk gaat en dat stuk al dan niet per ongeluk aanraakt dan is aanraken is zetten van toepassing;
* De arbtier mag ingrijpen, een claim is niet nodig.
Maar: in dit geval werd de speler die de overtreding maakte beloond. Nou wist die arbiter dat natuurlijk niet, maar Keymer waarschijnlijk wel. Het zou logischer zijn als hij zou kunnen eisen dat de gespeelde zet gespeeld blijft, in plaats van vervangen door de beste zet (vergelijkbaar als bij snooker na een foul). Het is m.i. in het algemeen een grote fout in de huidige schaakregels: dat er diverse situaties zijn waarin het maken van een overtreding beloond wordt, ondanks (of zelfs dankzij) het ingrijpen van een arbiter. Ik snap niet dat de FIDE en de arbiters dat geen probleem vinden. Met een van de bekendste Nederlandse arbiters (die volgens mij ook invloed heeft gehad op de spelregels) heb ik daar wel eens een gesprek over gehad, maar die zag het probleem helaas niet. Terwijl het toch best te verhelpen zijn.
Keymer won de match overigens wel. Gelukkig maar.
Sterker nog: een speler zou expres een stuk kunnen aanraken, om vervolgens een ander stuk te zetten.
Wetende dat het aangeraakte stuk de beste zet is. Zoals Korchnoi ooit gedaan schijnt te hebben. De tegenstander raakt er vast door in verwarring.
Ik heb hetzelfde gehad in de KNSB-competitie, ruim dertig jaar geleden.
Ik, zwart, sta een pion voor, maar erg veel vertrouwen in mijn stelling had ik niet. Ik zag Pd5 en dat is nagenoeg uit. Mijn tegenstander nam het paard op c3 tussen zijn vingers, bedacht zich en besloot tot een veel minder erge zet (ik ben vergeten welke). Onze teamleider was, zoals dat toen nog kon, wedstrijdleider (en mijn beste vriend) en greep gelijk in. Ik was het daar niet mee eens, mijn tegenstander vervolgens wél, reglementen erbij en in alle objectiviteit werd besloten dat het paard moest zetten, en natuurlijk ging dat naar d5.
Blijkbaar vonden de goden dat dit te gek was en met hun hulp wist ik nog remise te maken…
Keymer heeft er wel tijd (2 minuten) bijgekregen.
Wat was er gebeurd als de wedstrijdleider niet had ingegrepen en het was een slechte zet die vervangen was door een goede zet. De arbiter heeft geen tijd om de stelling te beoordelen (als hij het al kan) en er wordt wel van hem verwacht dat hij ingrijpt.
De keuze aan de speler over laten zet de speler onder druk. Als ik het eis wordt ik daar op aangesproken, dan ben ik onsportief.
‘Uw tegenstander moet het aangeraakte stuk zetten, tenzij u wilt dat de gespeelde zet blijft staan.’ Dat is volgens mij geen onder druk zetten, maar het bieden van een mogelijkheid.
De arbiter herstelt de stelling, zet de klok weer aan en als het aangeraakte stuk wordt gespeeld heeft de tegenstander het recht om alsnog de eerste zet te laten spelen. Hij kan dat ook onmiddellijk eisen, of hij krijgt (voorlopig in de tijd van de tegenstander) de tijd om daarover na te denken. Lijkt mij een oplossing.
Mijn tegenstander in bovenstaand voordeel had pas ná het ingrijpen van de arbiter in de gaten dat Pd5 eigenlijk winnend was (Pb5 was ook een goede mogelijkheid). De arbiter (gedwongen door de reglementen) hielp dus in feite mijn tegenstander. Dat lijkt me een nogal vérgaande bemoeienis, een stuk ingrijpender dan dat ‘onder druk zetten van een speler’.
Daarbij: schakers moeten ten eerste met een beetje druk om kunnen gaan en ten tweede: de situatie dat de tegenstander een zet met het aangeraakte stuk eist, zal niet vaak voorkomen. Schakers begaan deze overtreding niet zomaar: in de grote meerderheid van de gevallen zal de gespeelde zet beter zijn dan een zet met het aangeraakte stuk.
Interessant geval, dank voor het delen, Dimitri.
Volkomen eens met het volgende: “Het is m.i. in het algemeen een grote fout in de huidige schaakregels: dat er diverse situaties zijn waarin het maken van een overtreding beloond wordt, ondanks (of zelfs dankzij) het ingrijpen van een arbiter. Ik snap niet dat de FIDE en de arbiters dat geen probleem vinden.”
Maar helaas trek je vervolgens de foute conclusie: “Het zou logischer zijn als hij zou kunnen eisen dat de gespeelde zet gespeeld blijft, in plaats van vervangen door de beste zet (vergelijkbaar als bij snooker na een foul).”
Nee! Dat is zeker niet logischer. Hoogstens zou je het als rechtvaardiger kunnen beschouwen in dit geval, onder de specifieke omstandigheden*.
Logischer zou het pas worden met een verbetering van de huidige idiote regels, die iedereen met een gezond verstand kan bedenken, maar die jammer genoeg nog steeds niet is doorgevoerd.
Het is een onreglementaire zet, zoals je zelf aangeeft: “Als je met je hand bewust naar een bepaald stuk gaat en dat stuk al dan niet per ongeluk aanraakt dan is aanraken is zetten van toepassing.”
Als de regels logisch waren geweest, had de onreglementaire zet van Pranesh geleid tot winst voor Keymer, ongeacht wat er verder nog was gebeurd.
Keymer had direct kunnen claimen, of hij had met zijn claim kunnen wachten tot na de partij. Dat laatste is aan te bevelen als je niet zeker bent of je het wel goed gezien hebt. In ieder geval mag het niet Keymer’s plicht zijn om ineens op dat moment een beslissing te moeten maken: heb ik dat nu goed gezien? moet ik nu de klok stilzetten en claimen of niet?
De arbiter had het ook op zijn beloop kunnen laten. Hij had hoogstens een notitie kunnen maken van hetgeen hij dacht geconstateerd te hebben: “volgens mij raakte Pranesh een stuk aan en deed hij daarna een zet met een ander stuk, straks even controleren met de videobeelden en als het inderdaad zo is wint Keymer de partij”. En klaar. De arbiter kan zijn tijd nuttig besteden door bij andere borden te gaan kijken, mocht hij meerdere borden onder zijn hoede hebben.
Sterker nog: commentatoren en meer in het algemeen het publiek dat het heeft zien gebeuren kan dit achteraf aangeven bij de arbitrage (of contact opnemen met Keymer), zodat het resultaat eventueel alsnog gecorrigeerd kan worden naar winst voor Keymer.
Want (ik herhaal nog maar even wat de regels zouden moeten zijn, voor wie geen zin heeft om op het linkje naar het artikeltje uit 2018 te klikken):
1) een onreglementaire zet moet altijd leiden tot verlies;
2) constateren en claimen moet altijd achteraf kunnen (binnen een bepaalde termijn); en
3) de eerste overtreding geldt.
In dit verband wijs ik op een ander voorval tijdens de World Cup die nu bezig is. Ik weet de spelers niet meer, het was tijdens een tie break met vluggertjes. Ik volgde de live-stream van de FIDE. Een speler probeerde met zijn laatste seconden een zet uit te voeren. Zoals dat gaat pakte hij het stuk niet goed beet en het stuk vloog over tafel. De speler deed het vervolgens netjes: hij probeerde het stuk op te pakken en alsnog goed neer te zetten, maar dat lukte natuurlijk niet op tijd. Hij ging door zijn vlag.
Prijzenswaardig in termen van fair play, maar commentator van dienst Jan Gustafsson had er geen goed woord voor over, hij was hard voor de verliezer en zei zoiets als: dat er een stuk uit je hand valt, dat is tot daar aan toe, maar druk dan in elk geval de klok in, dan is het hoogstens een onreglementaire zet, maar dan ga je tenminste niet door de vlag. En praktisch gezien heeft Gustafsson gelijk, want het is professionele sport, dus je doet alles wat in je mogelijkheden ligt om te winnen, bij de geldende regels.
En volgens die huidige regels zou de tegenstander dan de klok stil moeten zetten, arbiter erbij moeten halen, die had dan stante pede moeten beoordelen of het spelbederf was of niet. Als de arbiter het spelbederf dan niet bewezen acht (hoe kan de arbiter inschatten of het per ongeluk ging of expres?!) of niet ernstig genoeg vindt om de partij verloren te verklaren voor de overtreder, dan moet hij het als een onreglementaire zet beschouwen. In dat geval geeft hij alleen de andere speler 2 minuten erbij en moeten ze doorspelen. Ondertussen kan de overtreder nagedacht hebben en een andere zet met het rondvliegende stuk doen dan hij oorspronkelijk van plan was. Kortom: de regels zijn weer extreem in het voordeel van de speler die midden in de partij een stuk heeft laten rondvliegen. Maar dat is niet de schuld van de overtreder, maar van de regels.
Het doet ook denken aan een ander voorval van twee jaar geleden: Nakamura tegen Vidit, bij 15:34 in deze video. Vidit heeft een moeilijke keuze tussen koningzetten, maar hij is in tijdnood, dus hij heeft geen tijd om uit te rekenen welke de beste is. De oplossing? Hij zet eerst zijn koning maar eens tegen de koning van Nakamura aan. Dit geeft hem de benodigde tijd, want de arbiter moet gehaald, de tijd op de klok van Nakamura moet erbij worden geteld, etc.
Uiteindelijk blijken beide opties in dit concrete geval te verliezen, dus maakte het niet uit. Maar dit is toch wel het mooiste voorbeeld van een “fout die wordt beloond”. Of eigenlijk, slecht gedrag. Maar Vidit kun je niks kwalijk nemen, die doet alles geheel volgens de Gustafsson-doctrine.
Het blijft verbijsterend dat niemand ooit echt korte metten maakt met de idiote regels van de FIDE. Een kind dat je net de basisregels hebt uitgelegd snapt dat bij schaken alles om de koning draait. Maar als je dan de koning weggeeft, volgt er geen straf, je mag de zet terugnemen, zelfs bij rapid en vluggertjes. En vaak word je zelfs beloond.
* Het lijkt er erg op dat Pranesh het niet expres doet en in het algemeen lijkt hij verder een sportieve, beschaafde vent, dus is het wel sneu voor hem als hij op deze manier verliest, in dit specifieke geval. Het kan als “draconisch” beschouwd worden. (Ik zie de reacties van de usual suspects alweer verschijnen onder deze reactie, maar dat terzijde, moedig voorwaarts…) Maar het was wel het meest logisch geweest. En: het is het gevolg van zijn eigen handelen en hij is schaker van beroep. Hij hoefde niet met zijn hand al boven het bord te zweven en daarmee al bijna een zet uit te voeren. Daarmee leidde hij zijn tegenstander ook al af, het is nu eenmaal ook een (bij hem milde) vorm van spelbederf, zo’n “kermisarm”**. Bij hem valt het nog mee, maar we kennen allemaal op lager niveau de spelers die er een gewoonte van maken om op die manier soms meerdere schijnbewegingen per zet te maken en dat is erg irritant. Dus als de regels je er toe aanzetten om wat voorzichtiger te zijn en gewoon je handen thuis te laten tot je een zet daadwerkelijk doet, is dat alleen maar meegenomen.
** De credits voor deze mooie schaakterm (gemeengoed bij het Schaakhuis in Den Haag) zijn voor Norbert Harmanus. Iedereen kent wel die apparaten op de kermis waarmee je met zo’n grijper horloges of knuffels uit een glazen bak probeert te vissen…
“Ik volgde de live-stream van de FIDE. Een speler probeerde met zijn laatste seconden een zet uit te voeren. Zoals dat gaat pakte hij het stuk niet goed beet en het stuk vloog over tafel. De speler deed het vervolgens netjes: hij probeerde het stuk op te pakken en alsnog goed neer te zetten, maar dat lukte natuurlijk niet op tijd. Hij ging door zijn vlag.”
Weet iemand om welke partij het gaat (of nog beter, welke video)?
Vermoedelijk dit clipje uit de tiebreakronde van Noderbek-Rithvik: https://x.com/chess24com/status/1985346959918481772/video/1
Dank! Maar om in dit geval in 1 seconde zowel te beseffen dat de toren niet meer op tijd gepakt kan worden en dat het dan de enige kans is om de klok alvast maar in te drukken lijkt me onrealistisch.
In dit concrete geval misschien niet, maar het gaat natuurlijk om het principe. En om het commentaar van Gusti. Ik heb het nog even opgezocht: https://www.youtube.com/watch?v=Ic7B5k_P_x8
Vanaf 4:38:19 is er al drama. Wit deed in feite een pre-move. Een paar zetten later probeert wit te claimen. Volgens mij is dat omdat zwart eerst zijn koning recht zet en dan een paardzet doet. Volgens mij had wit zwart willen dwingen om een koningszet te doen, zodat hij een gratis paard had kunnen snacken. Maar daar ging de arbiter niet in mee, dus de klok ging daarna gewoon weer aan. Het was dan ook een naaistreek van de witspeler, als je het mij vraagt. Alsof het niet duidelijk was dat zwart alleen maar netjes zijn koning probeerde recht te zetten.
“Gustafsson-doctrine” vanaf 4:41:30: “Oh, again?! Come on! He resigns?! […] But you always got to do something, push the clock! Then you get punished for an illegal move, but you can make your move.”
Een ander aspect is natuurlijk dat 3 seconden increment misdadig weinig is. Ik vind het prima dat een World Cup tie break uiteindelijk met een sudden death vluggertje beslist wordt, maar ongeacht de starttijd zouden de spelers bij zo’n belangrijk over-the-board toernooi minimaal 5 seconden increment moeten krijgen. 5 seconden increment zou echt het minimum moeten zijn als serieuze toernooien met blitz tie breaks worden beslist.
Zonder dat ik de rest wil herhalen, maar zit de crux hem niet hierin?
“Maar: in dit geval werd de speler die de overtreding maakte beloond. Nou wist die arbiter dat natuurlijk niet”
Kan je er niet beter vanuit gaan dat niemand op dat moment objectief kan beslissen zonder computer én dat dit daarom helemaal niet zou moeten meewegen?
“Ik had de toren aangeraakt, dus helaas moest ik die zetten” / “Ik had de toren aangeraakt, dus gelukkig moest ik die zetten”. Het gaat om hier om het aanraken. Zonder waardeoordeel van dat aanraken.
“Ik had de toren aangeraakt, en helaas moest ik van mijn tegenstander die zetten” / “Ik had de toren aangeraakt, maar gelukkig hoefde ik die niet van mijn tegenstander te zetten”. Hier gaat het om het oordeel van je tegenstander. En omgedraaid kan je jezelf ook goed voor de kop slaan als je toch wel je tegenstander een ‘free pass’ hebt gegeven na het aanraken van een stuk.
Dan heb ik toch liever dat aanraken zetten is. Dan ligt de fout definitief bij de aanraker, zelfs al heeft ie mazzel met de uitkomst.
Er komt hier een voorbeeld dat dermate uniek is, dat ik me niet kan herinneren daar eerder stukjes of voorbeelden van gezien te hebben. En daar komt dan uit dat er allerlei regels aangepast moeten gaan worden aan deze situatie.
Persoonlijk denk ik dat de complexiteit die je daarmee in regels aanbrengt, meer schade aanricht dan voordeel biedt. Zie bijvoorbeeld maar eens wat er bij voetbal gebeurt bij regels rondom hands of buitenspel. Elke keer weer proberen een randgeval in regels vast te leggen, tot niemand er meer een touw aan vast kan knopen en scheidsrechters elke keer weer anders de situatie interpreteren.
In dit heel specifieke geval zou ik me als arbiter heel goed voor kunnen stellen dat een speler een beroep neerlegt bij de arbiter “U claimt dit als arbiter volgens de regels maar het is in mijn nadeel dus ik word daar niet blij van”.
In dat geval zou ik dat in beraad kunnen nemen en me baseren op de alinea over niet-voorziene gevallen, waarbij ik zou proberen zo rechtvaardig mogelijk te handelen in de geest van de regels.
Ik wil als arbiter nadrukkelijk niet afhankelijk zijn van mijn kennis van het schaakspel, want dan maak ik te zwakke of te sterke inschattingen van wat er op het bord gebeurt. Maar als een speler zoveel belang denkt te hebben bij het laten uitvoeren van de gespeelde zet ipv de formele zet volgens “aanraken, loslaten” regels, wil ik daar wellicht best in meegaan.
Het voorstel “laat de speler bepalen wat hij wil” vastleggen in regels lijkt me geen goed plan. Dat zou betekenen dat je een speler de tijd moet geven daar een weloverwogen besluit over te nemen, wat je dan bij elke keer dat er sprake is van een aangeraakt stuk moet afwachten.
Laat de uitzondering de uitzondering blijven, en behandel het dan ook als zodanig.
Maar is er iets op tegen om in de regels op te nemen dat een speler geen baat mag hebben bij een overtreding van de regels?
Hoe had je gedacht dat te willen formuleren en werkbaar houden?
Om een voorbeeld te noemen: iemand zet een pion op achtste rij en promoveert niet. Tegenstander moet klok indrukken en arbiter halen. Bedenktijd dus baat bij overtreding.
Of het gegeven voorbeeld: raak stuk van beste zet aan, speel met een andere, tijdwinst, baat.
Zelfs “je tegenstander wordt uit zijn concentratie gehaald” is al “baat” en niet te voorkomen.
Persoonlijk ben ik, zoals al eerder vermeld, geen voorstander van proberen elke situatie tot in te veel detail te regelen. Ruzie met wedstrijdleiders zal er altijd zijn, die voorkom je toch niet want wedstrijdleiders zijn altijd partijdig en doen het nooit goed. En je ontneemt de mogelijkheden om dingen rechtvaardig op te lossen.
De formulering kan bondig: een speler die een overtreding maakt dient meer last van de straf te hebben dan voordeel van de overtreding.
OK, maar dat is een vrij loze regel naar mijn mening want niet werkbaar en niet te handhaven.
Net als de huidige situatie moet de arbiter proberen hier een werkbare situatie van zien te maken door op basis van eigen inschatting en interpretatie zijn beslissingen te nemen. Net zoals nu dus al in het voorwoord staat over niet alle situaties willen regelen in een concreet artikel.
En je krijgt er als bonus een enorme verzameling discussies want natuurlijk geldt dan bij elke straf (zoals “waarschuwing” of “tijdstraf”) een tegenstander die gaat beweren dat de de gestrafte er toch baat bij heeft gehad.
Kort samengevat: ik snap waar je heen wilt, maar ik denk niet dat je voorgestelde reglementwijziging iets concreets gaat bereiken en de situatie er eerder slechter op maakt. En dat voor een situatie die naar mijn mening vrij uitzonderlijk is.
Maar nu heb je dus dat een speler machteloos is in zo’n situatie en dat de regels valsspelen belonen. En dat je als speler bij voorbaat al denkt “Ik ga geen arbiter erbij roepen want dat is toch zinloos”.
En hebben de arbiters bij Magic the Gathering, waarin spelers veel beter beschermd worden tegenstanders die voordeel (proberen te) halen uit regelovertredingen, het nou echt veel zwaarder?
Er zijn echt legio voorbeelden, zodra je er op gaat letten. Allemaal hebben ze dezelfde oorzaak: de regel dat onreglementaire zetten teruggenomen mogen worden* / dat er direct een beslissing genomen moet worden: claimen of niet / stil leggen of niet, etc.
Dit artikel blijft in dit verband interessant. Daar staat een mooi voorbeeld aan het eind: Carlsen-Inarkiev, World Blitz 2017.
*Tenminste, 1 keer per partij dan, de tweede keer krijg je wel een nul. Ook zo iets raars, een soort gele kaart.
Dat geval had ik bewust maar even laten passeren, en vind ik geen voorbeeld van het probleem dat hier aangekaart wordt. Jij vindt dat meteen de eerste onreglementaire actie meteen tot verlies moet leiden.
Tsja. Heel simpel: ik vind dat een veel te zware straf. Er is niet voor niets een artikel dat meerdere mogelijkheden biedt voor een arbiter om overtredingen aan te pakken. In situaties dat de normale “2 minuten tijdstraf” niet afdoende is, zijn die mogelijkheden altijd voorhanden.
En dingen naderhand claimen vind ik organisatorisch onwerkbaar (alleen al denkend aan de bewijslast). Maar ik heb niet de illusie je daarvan te gaan overtuigen, dus laten we daar geen tijd aan verspillen en het gewoon niet met elkaar eens zijn.
Dimitri: ik weet niet of het zinloos is. En ik heb niet het idee dat spelers zich laten leiden door “het zal wel zinloos zijn” als ze zich benadeeld voelen.
Maar zoals in een ander antwoord al betoogd, ben ik van mening dat er heus wel genoeg aanknopingspunten zijn voor een arbiter indien dit specifieke geval zich zou voordoen. “FIDE appeals to all chess players and federations to accept this view.” is ook wel een duidelijke oproep voor een dergelijke gedachtengang.
En ik ben van mening dat juist het toevoegen van een regel zoals jij voorstelt meer problemen gaat opleveren omdat dan bij allerlei kleinigheden (ouders van) spelers uitgebreide discussies gaan voeren dat ze vinden dat tegenstanders niet genoeg gestraft worden. Dat is overigens meer een persoonlijke mening en niet relevant. De handhaafbaarheid van een dergelijke regel daarentegen vind ik wel relevant.
Wat betreft MtG kan ik verder geen uitspraken doen. Voetbalscheidsrechters hebben het zwaarder dan scheidsrechters bij hockey of rugby. Ligt dat aan de regels of aan de omgangsvormen binnen een sport? Wellicht een combinatie.
MH,
‘Maar als een speler zoveel belang denkt te hebben bij het laten uitvoeren van de gespeelde zet ipv de formele zet volgens “aanraken, loslaten” regels, wil ik daar wellicht best in meegaan.’
Zover ik de regels begrijp, is dat niet mogelijk. Zie de artikelen 12.1 ‘The arbiter shall see that the Laws of Chess are observed.’ en ‘12.6 ‘The arbiter must not intervene in a game except in cases described by the Laws of Chess.’ De arbiter heeft interpretatievrijheid bijvoorbeeld in gevallen als beschreven in artikel 11, ‘The Conduct of the Players’, of bij het bepalen of het aanraken van een stuk opzettelijk was, en heeft dan vrijheid om een bijkomende sanctie op te leggen, volgens artikel 12.9. Maar ik zie in artikel 4.3 niets wat de arbiter enige vrijheid geeft uitgaande van de alinea over niet-voorziene gevallen. Als mijn lezing van de regels klopt, en je wilt iets aan deze (en vergelijkbare) situatie(s) doen, dan zul je ofwel de oplossing in het reglement moeten vastleggen, ofwel de arbiter in dit soort gevallen meer vrijheid moeten geven. Eventueel kun je in het Arbiter’s Manual dan specifieke gevallen als voorbeeld opnemen. Ik kan me erin vinden dat het eerste minder wenselijk is.
In andere hierboven genoemde gevallen heeft de arbiter al interpretatievrijheid, bij het bepalen van de sanctie. Iemand die, als zijn tegenstander nog vijf seconden voor zijn zet heeft, vraagt: “Wil je een kopje koffie?” zou je wat mij betreft een nul mogen geven (12.9.6) in plaats van een tijdstraf. Ook dat tegen elkaar aanzetten van twee koningen, zoals hier ook gemeld, zou op een dergelijke manier behandeld mogen worden. Ik vraag me af of er wel eens van die optie gebruik wordt gemaakt; uit eerdere commentaren van Dimitri bij een ander artikel begrijp ik dat dat eigenlijk zelden of nooit gebeurt.
Frits, ik denk dat hier het voorwoord ook zeker relevant is.
Een deel ervan “Too detailed a rule might deprive the arbiter of his freedom of
judgement and thus prevent him from finding the solution to a problem dictated by fairness, logic
and special factors” alsmede “The Laws assume that arbiters have the necessary competence, sound
judgement and absolute objectivity.”
Dat voorwoord in combinatie met een aantal bepalingen in 12.2 (met name “ensure fair play” en “act in best interest of the competition”) geven genoeg aanknopingspunten.
Het lijkt me duidelijk dat een artikel dat ‘fout gedrag’ omschrijft en daar een bijpassende straf oplegt beoogt dat die straf ook daadwerkelijk een straf is. In het zeldzame geval dat de straf juist een beloning is, lijkt het me zeker van toepassing dat de wedstrijdleider gaat voor ‘fair’ en ‘best interest’. Er moeten dan wel heel duidelijke aanwijzingen zijn naar mijn mening, want het bepalen of iets (bewust) een voordeelgevende overtreding is is natuurlijk niet triviaal.
Iemand die, als zijn tegenstander nog vijf seconden voor zijn zet heeft, remise aanbiedt, hoort ook gewoon een nul te krijgen, iig op internationaal niveau. Maar ik denk dat arbiters alleen een nul geven als de regels ze daartoe dwingen.
Nou ja, “op internationaal niveau” stipt wel een factor aan. Ja, ik zal zeker onderscheid maken tussen een partij van 2 IGM’s of een partij van 2 spelers bij O13. Bij O13 is spelvreugde belangrijk maar ook het leren omgaan met allerlei spelregels en gedragsregels. Bij IGM’s is onwetendheid geen factor. Misschien zal ik bij de O13 speler een tijdstrafje geven en naderhand uitleggen waarom het ongewenst gedrag is. En als Dimitri het zou doen en ik zou echt geen reden zien om dit als ongelukje te zien, een grotere tijdstraf en een waarschuwing.
En voor onbeschoft gedrag is er altijd nog 11.1 wat vereist dat spelers de reputatie van het schaakspel niet bezoedelen. Dus als je allebei als voorbeeld gefrustreerd doorspeelt met K+T tegen K+T omdat je te eigenwijs bent om remise aan te bieden, krijg je van mij 1x een waarschuwing dat je solliciteert naar een 0-0 uitslag.
Maar goed, dit is weer een heel andere ‘discussie’ dan waar dit artikel aan refereert.
Leuk overigens 🙂 De site kan er niet tegen als je antwoordt op berichten die al te diep aan het indenteren zijn. Bonuspunten voor wie de reactie van Dimitri nog weet te vinden waar ik op reageerde rond 10:05.
Leuke discussie! Increment is al jaren niet mijn ding, wat is het nut van 3/10/20/30 seconden erbij krijgen als je in tijdnood nodig moet plassen? Vroeger toen er nog met analoge klokken en veel meer op houten borden werd geschaakt wist je dat je zo’n beetje voor de tijdnoodfase ff de blaas moest legen, nu met de digitale klokken en increment zit je veel langer in tijd-en plasnood als de partij langer duurt.
Een mooie column over het verburgerlijke increment is te lezen op https://enpassant-texel.nl/Columns/63
https://pijpersh.home.xs4all.nl/index.html?page=https://pijpersh.home.xs4all.nl/nl/schaakrecht/pdg/schaakrecht_pieter_65.html waarom zijn er zoveel regels met schaken? Hoe leg je dat de jeugdspelers uit?
Is er overigens een voorbeeld bekend dat er een schaakspeler een onregelmatige zet speelt en dat de arbiter zegt: terugnemen waarop er mat in 1 geveven wordt?
Grappig, ik vind het dan weer het summum van kleinburgerlijkheid om je te verkneukelen over een speler die door zijn vlag gaat terwijl hij op dat moment mat in 3 heeft.
Hier de ervaringen van Keymer zelf (video vanaf 1:26). Het werd bij mij in het Nederlands nagesynchroniseerd, maar er is een knop voor Engelse ondertiteling (als je wilt begrijpen waar het over gaat…) Hij dacht dus zelf ook dat de zet met het eerst aangeraakte stuk een blunder was, en pas nadat Pranesh gedwongen was om hem te spelen, realiseerde hij zich dat het juist een goede zet was.
Met verbazing, alhoewel ik beter zou moeten weten, volg ik de discussie die werd uitgelokt door Dimitri. Het is een wereldvreemde gedachte van hem. Alsof je een landloper die een misdrijf heeft begaan niet zou moeten straffen met gevangenisstraf omdat hij het in de cel beter zou hebben dan daarbuiten.
Niet trollen Wim.
Nee hoor, een naadloze metafoor.
Het gaat hier niet om het straffen van de misdadiger, maar om de rechten van het slachtoffer. Straffen kan altijd; je kunt de ‘dader’ eventueel een tijdstraf geven. Het gaat er hier om hoe je de gevolgen van de overtreding behandelt. Je laat de landloper niet de baten van zijn misdrijf houden. Ik zou nog verder kunnen gaan met het uitleggen van het verschil tussen een misdrijf en een regelovertreding, en hoe je daarmee omgaat.
Nee, dit is een uitermate krakkemikkige metafoor, Wim. Valt me tegen.
Een misdrijf is natuurlijk niets anders dan een ernstige regelovertreding. Dat is één. Twee is de uitvoerbaarheid van strafoplegging. Daar gaat mijn metafoor over. Je kunt niet bij voorbaat incalculeren of heel misschien de gestrafte mogelijk onder bijzondere omstandigheden baat heeft bij de strafoplegging. En ja, mogelijk heeft het slachtoffer van de landloper er last van als de straf (gevangenis) een blessing blijkt te zijn voor de landloper. Maar is dat een reden om het recht en het strafregime aan te passen? En daarmee de discretionaire bevoegdheid van de arbiter? Zo’n inschatting kun je eenvoudigweg niet van de rechter of arbiter vragen. Het valt me tegen dat jij de metafoor niet begrepen hebt.
Het zou je trouwens sieren als je wat minder op je troon van alwetende gaat zitten.
Het begrip “beste zet” bestaat niet in de reglementen en doet er m.i. ook niet toe. Gewoon de regels toepassen en de scheidsrechter voldoende interpretatievrijheid geven (daar is hij/zij/hen ook voor). Het “ja maar” principe loslaten op reglementen leidt alleen maar tot onnodige complexiteit en extra claimgedrag