De kronieken van Sliedrecht, part II
Het is bijna 90 jaar geleden dat Max Euwe wereldkampioen schaken werd, en logischerwijs werden er in 1935 heel wat schaakverenigingen opgericht. Daarom dacht ik dat 2025 zou leiden tot een stapel jubileumboeken op de deurmat, waar van alles op belandde behalve dat. Tot afgelopen zaterdag, al moest ik dat boek zelf op gaan halen, maar dat deed ik zeker niet met tegenzin. Schaakvereniging Sliedrecht, een heel bijzondere club (daarover straks meer) tikte de 90 jaar aan!
Bij dat ophalen kwam ik Dimitri nog tegen, die de hele middag simultaan gaf tegen een divers en best sterk gezelschap. Ook werd er gesnelschaakt tegen Hing Ting Lai, waren er rapidpartijen, gaf sterspeler Marijn den Hartog training en werd er ’s avonds gegeten en gequizd. Deze mooie dag staat hier uitgebreid beschreven. Ik zal hier vooral ingaan op een ander hoogtepunt van de dag: het jubileumboek!
De burgemeester doet de eerste zet (foto SV Sliedrecht)
Want één van die bijzondere dingen is dat in Sliedrecht veel en goed geschreven wordt. Het is één van de weinige clubs die nog een (dik) clubblad hebben, de website is erg levendig en ze zijn natuurlijk bekend om de boeken over De Leeuw, de lokale schaakopening. Ook bij jubilea verschijnen er vaak mooie uitgaven, waar er eentje bij is gekomen: het tweede deel van de Kronieken van Schaakvereniging Sliedrecht!
De beide kronieken
Eerder verscheen al een vuistdik boekwerk over de periode 1935-2010, hier beschreven op Schaaksite. Dat was een fraai historisch werk, de uitgave over de periode 2010-2025 is nauwelijks dunner en is vooral een nauwkeurige kroniek van de recente jaren waarin nogal wat gebeurde. Speellokaal De Huifkar (1964-2014) moest snel verlaten worden, diverse prominente leden overleden en er was natuurlijk Corona. Dat klinkt als een wat deprimerend rijtje, maar de club is er uitstekend uitgekomen: welk dorp met 26.000 inwoners kan claimen een schaakclub van boven de 100 leden te hebben?
Voor wie is dit een interessant boek? Zoals bij de meeste jubileumboeken zijn de lokale schakers natuurlijk de primaire doelgroep, voor hen is het een feest van herkenning. Ook voor luchtige verhalen (uitspelende teams verdwalen verrassend vaak…) is dit prima leesvoer. Niet onlogisch, maar ik zeg het toch maar even bij: het is geen schaakboek! Sterker nog, er staat geen zet in, pas op de allerlaatste pagina vinden we een diagram:
Overigens bedacht ik me nog een doelgroep: clubbestuurders! Want zie mijn eerdere vraag: hoe komt een klein baggerdorp aan zo’n grote club? Dat heeft iets te maken met goed besturen, met het opleiden van jeugd (daar is een speciaal hoofdstuk aan gewijd) maar vooral met sociaal besturen. Al bladerend valt op hoeveel aandacht er wordt besteed aan overleden clubleden, aan leden die een kroonjaar bereiken, maar ook aan mensen die hulp nodig hebben bij hun verhuizing of om op de clubavond te komen. Schakers zijn solisten, een goede schaakclub is een gemeenschap, en hoe dat werkt is in dit boek prima terug te vinden.
Een deel van het feest (foto SV Sliedrecht)
Wie hem graag wil hebben: kijk op de speciale pagina en dan komt het vast goed.
