Schaken en tragiek
Schaken kan ook ongeluk veroorzaken. Ene Shaikidow (rating rond de 1500) schreef enkele dagen terug op het forum van chess.com:
I’ve played chess for more than half of my life now. I used to be obsessed with it. I used to take it very personally. I used to let losses get to me in a bad way. I realised that and strived to change it, and for the most part – I succeeded. I decoupled my sense of personal worth from my chess results. I started playing just enough not to get obsessed again. I made it a point to always analyse my games after playing them. I picked rapid time controls and some openings, and I stuck to them. I started doing tactics puzzles that I could accept doing. I accepted that I had to take the sorrow of defeats in order to also get the satisfaction of victories, and that losses would still hurt me every time. Seems to me that I basically did everything pretty much right; and yet, now I feel tired of it, because I’M NOT IMPROVING.
If I’m not improving, it’s a bad hobby, so I need to turn it into a good hobby. What’s left for me to do? I just wanna do better, not more.
Erg dramatisch allemaal. Ik constateer alvast dat schaken voor deze mens een doel op zichzelf is. En dat het verhaal van niet-geobsedeerd zijn amper geloofwaardig is.
Adviezen? Uit mijn losse pols:
- Hij kan besluiten te genieten van minder. Van een winst, een verlies.
- Hij kan stoppen met schaken voor zijn rating.
- Hij kan stoppen met schaken.
Of iets anders – wat zegt u?
Vraag is ook of een advies uitvoeren lukt. Mensen zijn vaak verslaafd, of zo u wilt, gewend aan een bepaald gedrag, een bepaalde levensinstelling.
