In het kader van 15 jaar geleden een verhaal van Herman Grooten dat oorspronkelijk 15 september 2010 geplaatst werd.
Engeland was in de jaren ’80 het walhalla van de schaaktoernooien. Niet alleen komt bij mijn weten de weekendtoernooivorm, zoals wij nu in Nederland ook kennen, daar vandaan. Ook op het gebied van de Open grootmeestertoernooien was er van alles te genieten. Er waren diverse evenementen die sterk bezet waren.
Lees meer >
Dat het schaken steeds sneller moet, kan niet los gezien worden van de grillen van de nummer één van de wereld. Sinds Magnus Carlsen zijn wereldtitel in het klassiek tempo niet meer wilde verdedigen, heeft hij ingezet – vooral tijdens de coronacrisis – om het rapid en blitz te promoten. Dat het niet aan iedereen besteed is, is duidelijk maar persoonlijk vond ik die online toernooien wel wat hebben, zeker ook omdat de livestreams steeds geavanceerder werden en interessant waren om te volgen. Ooit was de gedachte dat het schaken zich niet zou lenen voor televisie. Wie gaat nou kijken naar een paar zwijgende spelers die urenlang hun hersenen zitten te pijnigen, terwijl er nauwelijks iets gebeurt? En pas in tijdnood gedwongen worden sneller te spelen, wat soms tot spektakel leidt.
Met de voortschrijdende technologie zien we dat livestreams bij de grote toernooien steeds aantrekkelijker worden voor het publiek. En is dit niet de moderne tv? Behalve dat er (meestal) deskundig commentaar wordt geleverd bij de partijen, zorgen kleine cameraatjes (gemonteerd op het bord) ervoor dat we zelfs de mimiek van de spelers zien. Het zal ongetwijfeld afgestemd met de spelers met betrekking tot de privacyregels; ik kan me voorstellen dat niet iedereen hierop zit te wachten. Maar dat levert soms spektakel op. Zagen we onlangs niet dat een gefrustreerde Magnus – nadat hij een glad gewonnen eindspel nog verloor van de regerende wereldkampioen (Gukesh) – niet met een vuist heel hard op de tafel slaan? De stukken vlogen de lucht in, allemaal mooi in beeld gebracht. In het New in Chess magazine stond er zelfs een screenshot van deze dreun op de voorpagina waarbij je goed kunt zien dat de stukken in de lucht zweven!
Lees meer >Wist u dat Tex de Wit (bekend van Lubach en natuurlijk van de Schaakpod) ooit een IM-norm heeft gescoord? En wel in augustus 2010. Onderstaand artikel werd 15 jaar geleden daarover geplaatst. Een dag later plaatste Dimitri Reinderman het verslag van zijn eigen toernooi.
Het is Robin van Kampen gelukt om in het BDO-toernooi zijn eerste grootmeesternorm te behalen. Als ik Johan Hut op Utrechtschaak moet geloven is hij daarmee de jongste speler ooit die dit voor elkaar kreeg.
Lees meer >
Zoals u ongetwijfeld weet, heeft Schaaksite een aparte boekenrubriek waarbij we ernaar streven om elke vrijdag(ochtend) een recensie te plaatsen van een (actueel) boek dat de recensent grotendeels zelf mag uitzoeken. We onderhouden contacten met diverse uitgeverijen in binnen- en buitenland. De helaas al overleden schaakjournalist, Johan Hut, heeft deze rubriek opgestart en na een paar jaar heeft hij de coördinatie aan mij overgedragen. In de loop van de tijd hebben de nodige recensenten zich aan deze rubriek gecommitteerd om na verloop van tijd weer af te haken. In de levens van mensen verandert er natuurlijk wel eens wat. Op het moment van schrijven beschikken we over negen recensenten, waardoor elke reviewer in principe eens in de negen weken aan de beurt is, dat wij volgens een schema laten verlopen. Elke auteur wordt geacht zelf zijn/haar artikel zelfstandig op Schaaksite (dat met WordPress werkt) te plaatsen. De benodigde informatie hiervoor treft u aan onder onze gebruikershandleiding. Mocht u belangstelling hebben om aan te haken in ons recensentenkorps, kunt u een mail sturen naar ons redactieadres waarin u ons één of meerdere voorbeeld en toont van boekbespreking die u al eens geschreven heeft. Tijdens de zomer en de Kerstdagen lassen we een pauze in. Nu net na de zomer ben ik als coördinator van deze rubriek degene die aftrapt met een onlangs verschenen boek.
Op mijn bureau liggen al een tijdje lang een paar boeken te wachten om besproken te worden. Hoewel ik aan het begin van deze zomer officieel met pensioen ben gegaan, zou je denken dat ik genoeg tijd zou hebben om eens lekker te grasduinen in al die mooie schaakboeken. Niets is minder waar. Van het verhaal dat pensionado’s in een gat vallen, heb ik nog weinig gemerkt, het lijkt erop dat het drukker is dan ooit, hetgeen natuurlijk ook niet waar is… Heel toevallig is het boek dat ik hieronder wil bespreken precies op mijn verjaardag (de dag dat mijn pensioen inging) verstuurd, dus dan schreeuwt het erom te worden besproken. In de serie “Openings” van uitgeverij JBV Chess Books is GM Karsten Müller, die ook veel voor deze uitgeverij schrijft, er verantwoordelijk voor om dit boek – met zijn complimenten – mijn kant op te laten komen!
De auteurs: Jerzy Konikowski en Uwe Bekemann
Voordat ik inhoudelijk inga op dit boek, leek me goed om even te weten wie de auteurs zijn. Het zijn allebei heren op leeftijd (zoals ikzelf 😉) die schaken als hun passie hebben. Konikowski is een Pools/Duitse FM en komt nog op de Fide-ratinglijst voor. Van Bekemann heb ik weinig kunnen vinden, dan wel dat hij een correspondentiespeler is en – voor zover dat klopt – daarin de titel van internationaal meester (CCM=Correspondence Chess Master) heeft behaald.
Lees meer >De titel van bovenstaand liedje is afkomstig van Gerard Cox (85) die dat zong in 1973 en waarvan de afgelopen week bekend werd dat hij ongeneeslijk ziek is. Gelukkig voor hem heeft dat liedje eeuwigheidswaarde, want als dan de hittegolf net weer achter de rug is, is de bouwvakvakantie ook ten einde en beginnen in het zuiden de scholen weer.
Een van de markten in het prachtige, zonovergoten Brugge (foto Herman Grooten)
Net terug uit het Belgische Brugge ben ik wat aan recupereren van alle vermoeienissen in dit sympathieke toernooi. Toernooidirecteur Tom Piceu en zijn uitgebreide staf van vrijwilligers hebben een prachtig toernooi met zo’n 400 deelnemers neergezet en tot een goed einde gebracht. Er werd veel aan gedaan om het de deelnemers naar de zin te maken in een goede, ontspannen sfeer waarin ook plaats was voor een hapje en een drankje tegen zeer schappelijke prijzen. Door de klimaatcrisis (Trump, luister je mee?) sloeg de hitte ongenadig toe in het Sint Lodewijks College. Daarom waren de ramen van een groot lokaal, grenzend aan een plein waar een groot schaakspel was gehuisvest, open gezet. De gang vlak aan de raamkant werd goed gebruikt door mensen die net een versnapering aan de overkant van het plein hadden gehaald en daar luid discussiërend langsliepen. Als je daar aan de andere kant van de muur zit te schaken, wordt het misschien duidelijk dat dit voor geluidoverlast zorgde. De topborden, met in het midden een rij met liveborden, keken soms verschrikt op. De wedstrijdleiding deed er de dagen na de eerste ronde van alles aan om deze storende factor onder de duim te krijgen, maar het is natuurlijk onmogelijk om spelende kinderen, verstrooide schakers die de bordjes met “Stilte a.u.b.” of iets dergelijks niet zagen, telkens tot rust te manen. Des te grappiger was het moment dat de hoogste ratinghouder, grootmeester Mikhail Gurevich, er op een gegeven moment helemaal genoeg van had. Hij liep naar het raam, boog zijn hoofd naar buiten, en riep heel luid – naar verluidt – in het Russisch enkele krachttermen en scheldwoorden naar de mensen die zich er niet van bewust waren dat hun stemmen tot achter in de zaal doorklonken. Dat hielp! Ze schrokken zich een hoedje om zo’n grote boze man met een kaal hoofd, dat ze zich snel uit de voeten maakten… Maar wat doe je als wedstrijdleider aan de situatie dat twee Chinese kinderen met elkaar (in hun moerstaal) met het grote schaakbord aan het spelen zijn en elkaar op luide toon duidelijk maken dat ze allebei aan het winnen zijn (dat heb ik er gemakshalve van gemaakt, maar mijn Chinees is nog zo goed…).
Lees meer >Deze week bereikte ons het nieuws dat Frank Clevers uit Limburg is overleden. Het was al bekend dat hij ernstig ziek was, maar het einde kwam toch nog sneller dan we konden voorzien. Frank was lang journalist bij De Limburger waarbij hij vaak zorgde voor berichten over het schaken.
Ik heb hem een paar keer ontmoet bij het Limburg Open in Maastricht waar hij hand- en spandiensten verrichtte,
Lees meer >In het kader van “15 jaar geleden” herplaatsen we artikelen van toen. Dit artikel werd oorspronkelijk 8 augustus 2010 geplaatst.
Als ik goed geïnformeerd ben, is het Noorse Tromsø de plaats van handeling waar over vier jaar de schaakolympiade gehouden wordt. Binnenkort reist de halve schaakwereld af naar Siberië waar van 19 september t/m 4 oktober in Khanty- Mansiysk de komende Olympiade zal worden gespeeld.
Lees meer >In Washington wordt de komende paar dagen het wereldkampioenschap voor scholenteams gehouden. Het Huygens Lyceum uit Eindhoven werd voor de tweede opeenvolgende keer kampioen van Nederland bij de schoolteams.
V.l.n.r. Petra Schuurman, Tommy Grooten, Wendy Huang, Nirupa Ganeshram en Kevin Gang op Schiphol voor vertrek (foto eigen collectie)
Deze school mag zich gelukkig prijzen om een aantal nationale toppers in de gelederen te hebben. Zo werd vorig jaar Ethan Chua jeugdkampioen bij de jeugd t/m 14 jaar, net voor Tommy Grooten, die ook op deze school zit. Daarnaast heeft Wendy Huang, voormalig meisjeskampioene van Nederland en ooit heel hoog geëindigd bij een EK, ook een belangrijke bijdrage aan het team geleverd. Zij is echter al een tijdje geleden gestopt met actieve deelname aan schaaktoernooien en richt zich al een tijdlang op de wiskunde. Ook een belangrijke kracht in het team is Nirupa Ganeshram, die haar visitekaartje ook al een paar keer heeft afgegeven in de meisjeskampioenschappen van de laatste jaren. Haar trainer, Bram Klapwijk, die haar al een tijdlang begeleidt, heeft samen met haar de weg omhoog gevonden. Helaas kon Ethan Chua niet mee naar Washington omdat de familie al een tijd geleden een vakantie geboekt had. Daarom is de nog jonge Kevin Gang opgeroepen om aan het laatste bord te proberen de nodige punten te vergaren.
Lees meer >In het kader van “15 jaar geleden” herplaatsen we artikelen van toen. Dit artikel werd oorspronkelijk 26 juli 2010 geplaatst.
Dinsdag 27 juli begint in Dieren het Open Kampioenschap van Nederland. Met het deelnemersveld dat aan de start verschijnt, belooft het een interessant toernooi te worden. Het is verheugend dat grootmeester Erwin l’Ami zijn titel gaat verdedigen. Hij is op rating ook meteen de grote favoriet.
Lees meer >
In elk toernooi zien we de nodige eindspelen ontstaan en vrienden en bekenden weten dat ik dat daar een meer dan normale interesse voor heb. In dit Nederlands Kampioenschap zag ik een paar eindspelen die mijn aandacht trokken, toevallig omdat er een luikje in mijn hoofd openging waardoor een bepaald type kennis plotseling naar boven kwam. Gezegd moet worden dat de nu volgende fragmenten vaak in een tijdnoodfase (en soms uit een tiebreak kwamen, met veel minder tijd) ontstonden, waardoor ik geneigd ben het spel van de spelers met de mantel der liefde te bedekken. Vanaf de zijlijn wordt van alles geroepen (vooral in het hedendaagse voetbal!) en de schaakwereld doet daar tegenwoordig ook volop aan mee. Heeft uiteraard te maken met de engines die iedereen kan aan- en uitzetten. In livestreams zien de commentatoren (én het publiek) vaak geen engine, maar wel een balk aan de zijkant van het diagram die flink omhoog (dan wel omlaag) schiet als er een blunder wordt gemaakt. Dan is het makkelijk om kritiek te leveren; gemakshalve wordt vergeten dat als je zelf achter het bord zit en de spanning van de partij voelt, het allemaal niet zo eenvoudig is om de goede voortzettingen te vinden. Dit gezegd hebbende, bespeur ik bij veel schakers weinig affiniteit met eindspelen. Er blijkt bij velen een soort “ingewortelde angst” te bestaan om een eindspel in te gaan; men houdt liever zoveel mogelijk stukken op het bord om in een koningsaanval zijn slag te kunnen slaan. Dat wil iedereen wel! Desondanks ben ik van mening dat kennis van het eindspel, aangevuld met de nodige vaardigheid om een eindspel ook op de juiste manier te kunnen behandelen, bij veel spelers tot een aanzienlijke verhoging van hun niveau zou kunnen leiden. Is het niet bekend dat je middenspelen veel beter gaat behandelen als je weet wat je moet overhouden? Omdat ik dit soort bevindingen en deze conclusies al vaker heb geuit (zoals u kunt zien in de serie Eindspelfinesses die ik ooit samen met GM Twan Burg heb opgezet) leidde dat er zelfs toe dat ik door New in Chess werd benaderd of ik boek over het eindspel in elkaar te zetten. Mocht het u in interesseren, onderaan dit artikel de link naar dit boek.
Dat het eindspel zo moeilijk is, blijkt ook uit de vele voorbeelden uit de (groot)meesterpraktijk. In het NIC-blog heb ik hiervan een paar krasse staaltjes uit dit jaar gevonden, waarin sterke GM’s soms vreselijk mistasten:
Lees meer >
