Maandag 11 augustus was de tweede avond zomerschaak bij Erasmus. Gastpresentator was Jan de Wit, die de aanwezige deelnemers mee nam in zijn liefde voor het schaakspel. Met een mooie opkomst van ruim 25 aanwezigen.
Tijdens het eerste deel van de avond werden verschillende prachtige studies gepresenteerd afgewisseld met een paar van zijn geweldige partijen tegen wereldtoppers!
Lees meer >
Maandagavond 11 augustus hebben we in het kader van zomerschaak bij SV Erasmus een bijzondere gastpresentator in ons midden.
Op zijn zestiende was hij open jeugdkampioen van Nederland en behaalde op die leeftijd zijn eerste IM resultaat. Daarna werd hij bijna jeugdkampioen van Europa vóór een hele reeks spelers die later bekende grootmeesters zouden worden.
Lees meer >
Die blik. Bedachtzaam, onderzoekend, scherp en mild tegelijk. Zo treffend voor wie hij was.
“Ja, met Frits”, was zijn openingszin als hij me belde. Er zat iets bescheidens en onontkoombaars in de toon waarmee hij sprak. Het onontkoombare dat alles relatief is, niet in het minst het eigen ego.
We kwamen elkaar lang geleden voor het eerst tegen. Allebei waren we schaakkampioen geworden van een onderbond. Frits van de Haagse Schaakbond en ik van de Rotterdamse Schaakbond en daardoor gerechtigd mee te doen aan de voorronde van het Nederlands kampioenschap. Het was 1979 als ik me niet vergis en de voorronde werd in Eerbeek gehouden. Daar troffen we elkaar. Ik was al vrij snel kansloos door een nederlaag tegen een jeugdspeler. Maar Frits, een paar jaar ouder dan ik, beleefde daar zijn hoogtepunt als schaker. Hij eindigde gedeeld eerste in zijn poule en moest pas na een verloren barrage zijn droom (?) opgeven om een keer mee te doen aan het Nederlands kampioenschap.
Frits was een sterke speler, meerdere keren kampioen van de club waar hij lid van was, Promotie (Zoetermeer) en DD (Den Haag). Positioneel was hij erg goed. Maar in de vrije partijtjes die we veel later wel eens speelden, ontdekte ik niettemin zijn zwakte: tactiek.
Nu ik erover nadenk, is het precies dát wat hem niet erg interesseerde. De grote lijn, daar ging het hem om en niet de toevalligheden die de kijk op wat er echt toe doet maar vertroebelen.
Lees meer >
Afgelopen zondag overleed de man die samen met Wim Andriessen aan de wieg stond van Schaakbulletin. Schaakhistorie (9) : De vroege jaren van Schaakbulletin (1968 en verder) – Schaaksite
Ik zal mijn altijd humorvolle en relativerende vriend, schaakvriend en collega (destijds op het ministerie van WVC) vreselijk missen.
De afscheidsbijeenkomst zal op vrijdag 4 juli om 14.00 uur plaatsvinden in de aula van uitvaartcentrum J.
Lees meer >Iedere keer als het staalbedrijf uit IJmuiden in moeilijkheden verkeert, houden schakers hun hart vast. Ook nu. Tata Steel heeft ernstige problemen. Financiële en milieutechnische problemen plus vergroeningseisen waaraan voldaan moet worden.
Bij de bewoners in de directe omgeving van het bedrijf zijn de gevoelens gemengd, trots op de werkgelegenheid, maar ook bezorgd over stank, grafietregen en gezondheidsrisico’s. Gaat ons roemrijke schaaktoernooi dit overleven, is zoals steeds de bange vraag.
Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar het jaar 2001. Tata Steel was nog Corus en het jaarlijkse toernooi heette dan ook het Corus Chess Tournament. Die naamgeving was van recente datum, want tot de eeuwwisseling was het sinds 1938 nog gewoon Hoogovens Schaaktoernooi.
In die tijd speelde ik weinig. Wel nam ik ieder jaar in januari een dag vrij van mijn werk om de sfeer van het toernooi op te snuiven. Zo ook in het jaar 2001. Corus zat in zwaar weer, de fusie van Hoogovens met de Britse staalgigant was niet geworden wat ervan gehoopt werd. Er waren ernstige financiële problemen die later zouden leiden tot een ingrijpende reorganisatie en massaontslagen. Van die situatie was ik me toen nauwelijks bewust, des te meer van de opwinding dat Kasparov een geweldig toernooi aan het spelen was.
Op de dag van mijn bezoek aan het toernooi, zat ik aan het eind van de middag in het café van Dorpshuis De Moriaan een biertje te drinken. Op een gegeven moment kwam er een groepje mannen binnen. Ze waren strak in het pak.
Lees meer >
Mijn vriend Foppe Jan Montsma is niet meer. Gisteren, 8 mei 2025, overleed hij vredig in het bijzijn van zijn naaste familie.
Drie weken geleden genoten mijn vrouw en ik nog van een heerlijke lunch bij hem thuis. Toen we afscheid namen, wisten we dat er geen volgende keer meer zou komen.
In de deuropening zeiden we bij het weggaan tegen elkaar hoe gelukkig het was dat we elkaar in ons leven waren tegengekomen en hoe spijtig het was dat dat niet eerder was gebeurd. Maar het geluk overtrof ruimschoots de spijt, daar waren we het over eens.
Foppe Jan was lang lid van DD, maar dat nam niet weg dat ik hem kon verleiden tot een uitstapje naar mijn club Erasmus. Niet dat hij de clubavonden bezocht – hij was er alleen voor een enkel avondje zomerschaak – maar wel was hij op onze website aanwezig met een reeks prachtige verhalen.
Door zijn bijdragen leerden we hem kennen. Een uitnemende schrijver die eloquent zijn avonturen op het schaakbord, zijn bijzondere schaakvrienden en schaken in Zuid-Frankrijk tot leven bracht. De leraar Foppe Jan Montsma (tot zijn 84ste leraar Latijn!) en de historicus Foppe Jan kwamen in zijn verhalen helemaal tot hun recht. Foppe Jan was erudiet en bovenal aimabel. Een verhalenverteller pur sang.
Lees meer >Komend weekend met mijn club Erasmus naar Oostende. Voor een vriendschappelijke match tegen de schaakclub van die badplaats aan de Belgische kust. De club, de Koninklijke Oostendse Schaakkring (KOSK) bestaat dit jaar honderd jaar en heeft een kleurrijke voorzitter die al veertig jaar de scepter zwaait. Hij vindt het nu tijd voor abdicatie.
Als je de recente podcast met hem beluisterd hebt (de tweede podcast ‘Schaakmat of Meesterzet? – Een Openhartig Gesprek met José Vandekerckhove’ in de podcastserie ‘De vonk en de weg’ via Spotify of via de website https://boekhoudbuddy.be), zou je hem willen toeroepen: doe dat niet, aftreden. Uw schoenen zijn nog altijd te groot voor een ander om daar in te treden. En bovendien, leeftijd is ook maar een statistiek.
Maar wat heeft de Avenue du Gui met Oostende en schaken te maken? Welnu, lees en huiver.
Lees meer >
Een paar jaar geleden kwam ik haar voor het laatst tegen. Eerlijk gezegd schrok ik. Er was weinig meer over van die mooie krachtige vrouw. Ze herkende me niet. Iemand zei haar mijn naam en ze zei: “O ja, Wim Westerveld.” Erg overtuigend klonk dat niet.
Zes maart j.l. was de laatste kans dat ik haar nog eens zou kunnen ontmoeten, zij het niet in levenden lijve. Op de rouwkaart stond dat haar uitvaart plaats zou vinden in IJsselmonde, niet ver van mijn woning. En natuurlijk liet ik dat niet aan me voorbij gaan en ging ik erheen.
Lees meer >
Met deze titel schreef Peter Doggers een indrukwekkend boek. Hij beschrijft de ontstaansgeschiedenis van het schaakspel en hoe dat spel eeuwenlang schrijvers, schilders, filmmakers, muzikanten, wiskundigen en wetenschappers geïnspireerd heeft. En nu, na een eeuwenoude geschiedenis, is schaken populairder dan ooit met wereldwijd honderden miljoenen die het spel spelen.
Hoe kwam het zover? Peter zat er met zijn neus bovenop en neemt ons mee in een verhaal dat sprekend lijkt op de successen van de grote tech-bedrijven (Big Tech) die op de golven van internet en digitalisering verbindingen tussen mensen wisten te leggen.
Dat ongeveer lijkt het boek te gaan brengen, getuige de tekst op de achterflap van het boek.
Lees meer >“Waar moet het naartoe met de wereld?” Het is een vraag die me met zovele anderen bijna dagelijks bezighoudt zonder dat er een geruststellend antwoord komt. En dan, alsof het zo moet zijn, ontmoet ik onverwacht iemand die ondanks onvoorstelbare tegenslagen op zo’n positieve wijze in het leven staat dat alle zorgen ridicuul lijken.
Een clubgenoot had me op hem geattendeerd: “Harry heeft aan de basis gestaan van de eerste Nederlandse schaakcomputer en heeft daar prachtige verhalen over.” Zoiets hoef je me niet twee keer te zeggen want dan wil ik er meer van weten.
Maar ook zonder die gewekte nieuwsgierigheid keek ik al met bewondering en verbazing naar Harry Nefkens die, zwaar gehandicapt door een vergevorderd stadium van Parkinson, de clubavonden bezoekt (zijn dochter brengt hem, een clubgenoot zorgt voor de reis terug naar huis). Razendsnel doet hij zijn zetten, zonder te noteren want daarvan is hij begrijpelijkerwijs vrijgesteld.
Zou hij met me willen praten over zijn leven? Dat wilde hij en zo toog ik op een grauwe novembermorgen naar zijn woning in Ommoord, een wijk van Rotterdam niet ver van het bescheiden riviertje de Rotte waar mijn stad zijn naam aan te danken heeft.
Lees meer >
