Schaaksite

Column 50: Capriolen in een obscuur eindspel

Voor een vijftigste column leek het me gepast om met een bijzonder verhaal te komen. Het speelt zich af in 1985 te Boekarest, de hoofdstad van Roemenië. Nadat de Eindhovense schaakvereniging in zijn hoogtijdagen als amateurvereniging zomaar landskampioen was geworden, had de club zich het recht verworven om aan Europa Cup wedstrijden deel te nemen. Dat ging er heel anders aan toe dan tegenwoordig het geval is.

Er werd volgens het knock-outsysteem gespeeld waarin er geloot werd wie de tegenstander werd en ook waar er twee wedstrijden op zes borden gespeeld zouden worden. In de eerste ronde werd de Eindhovense Schaakvereniging gekoppeld aan IT Bucaresti in Roemenië. Met zo’n man of tien werd het vliegtuig naar Roemenië geboekt voor een – naar wat later bleek – een fantastisch avontuur zou worden.

Het was in de tijd dat de Roemeense dictator Nicolae Ceacescu (zie foto bron onbekend) aan de macht was. Met de bus op weg naar de speelzaal werden we door militair machtsvertoon tegengehouden omdat de dictator er eerst langs moest met zijn gevolg. Verder viel ons op dat op de menukaart tomaten de boventoon voerden in dit straatarme land.

Schokkende beelden

Column van Schaakvereniging Promotie

Column 49: Oneindig geduld

Over de vraag welke eigenschappen een goede schaker nodig heeft om de top te bereiken, zijn lijvige boeken geschreven. Er is in elk geval één eigenschap die zeker geen kwaad kan en dat is het uitoefenen van geduld. Is een mens wel geschikt om urenlang zwijgend achter een schaakbord te zitten in dat voortdurende gevecht met de tegenstander en misschien meer nog met zichzelf? Alle emoties tijdens de partij dient hij zoveel mogelijk te verbergen – niet alleen om zich zo correct mogelijk te gedragen – maar ook om de tegenstander geen extra informatie te verschaffen. Een speler die een blunder maakt en daar ook meteen blijk van geeft, helpt zijn opponent wel heel gemakkelijk in het zadel.