Schaaksite

De Telegraaf schaakrubriek 12 mei 2012

Hans Böhm

Waar ligt de leeftijdsgrens tussen jeugd en volwassenheid in de sportwereld en dus ook in de schaaksport? Officieel is dat nu nog op de leeftijd van twintig jaar en daar zou wel eens een heroverweging mogen plaatsvinden. Nog geen 65 jaar geleden moest je tot je dertigste toestemming van je ouders krijgen om te kunnen trouwen. Maar de tijden veranderen, zeker de laatste tijd, snel. Is achttien jaar niet veel beter te verdedigen?

HDC Media schaakrubriek 12 mei 2012

Johan Hut

Dick van Geet: voor altijd 1.Pc3

In 1950 werd in Rotterdam een jeugdwedstrijd gespeeld die niet belangrijk was, maar wel het startpunt zou zijn voor een stuk schaakgeschiedenis.

Nederlands Dagblad schaakrubriek 12 mei 2012

Schaakrubriek © Nederlands Dagblad website ND

DRS. B.H. WILDERS

KONING NOBELPAD 24 3813 KK AMERSFOORT

E-MAIL:

We hopen bij het komende ND-schaaktoernooi wel op deelneemsters en er zijn geen controles op losse knoopjes dan wel roklengte zoals de Europese Schaakunie graag wil. De Slowaakse Anna Muzychuk trok zich trouwens daar weinig van aan en verscheen in een iets te lang T-shirt in de toernooizaal. Overigens waren het geen mannelijke tegenspelers die afgeleid werden want het ging om het Europese kampioenschap voor dames.

Schaakrubrieken 5 mei 2012

Wekelijks publiceren of verwijzen wij naar deze schaakrubrieken.

Hans Ree

Zijn rubriek ‘Dick van Geet, een zelfdenker ’begint met:

´Dick van Geet, die afgelopen zondag op tachtigjarige leeftijd overleed, schaakte tot voor kort nog enthousiast voor zijn club Doorn/Driebergen en in correspondentietoernooien en internationale wedstrijden, en al begon hij zijn partijen al tientallen jaren zelden of nooit meer met de zet 1. Pc3, toch zal hij in de schaakwereld vooral bekend blijven als de man van de Van Geet-opening: 1.Pc3.

schaakrubrieken 28 april 2012

Wekelijks publiceren of verwijzen wij naar deze schaakrubrieken.

Hans Ree

Zijn rubriek ‘Ljova, kom je buiten spelen ’begint met:

´De Duitse dadaïst Richard Huelsenbeck zag in 1920 koeien op telegraafpalen zitten en schaken. En waarom niet? Je hoort tegenwoordig ook vreemde dingen over schaken.

De Volkskrant schaakrubriek 5 mei 2012

Gert Ligterink

Gelfand, bewaker van de klassiek traditie

Om in de stemming te komen voor de aanstaande WK-match herlas ik enkele artikelen die in de afgelopen 25 jaar over uitdager Boris Gelfand zijn geschreven. Vele complimenten vallen hem ten deel, maar de meeste waardering krijgt hij voor zijn rol als bewaker van de klassieke traditie van het spel. Weinig schakers zijn zo strijdvaardig als daaraan wordt gemorreld.

Gepassioneerd pleegt Gelfand van leer te trekken als hem gevraagd werd of het traditionele trage spel zijn langste tijd had gehad. `U wilt hoogstaande partijen zien? Geef ons dan de tijd. Belangrijke beslissingen in een schaakpartij kunnen niet in enkele seconden worden genomen.’ Collega’s als Grischuk en Tkachiev, die aan het rapid- en blitzspel de voorkeur geven boven het klassieke schaak worden streng door hem terechtgewezen.

De Volkskrant schaakrubriek 28 april 2012

Gert Ligterink

Aronian brengt een ode aan Kramnik

In een interview werd eens aan Levon Aronian gevraagd of hij het jammer vond dat hij nooit een partij tegen Gari Kasparov had gespeeld. Aronians antwoord _ `Ik ben niet sentimenteel genoeg om daarover te treuren’_ trof mij minder dan de vraag. Ik had me nooit gerealiseerd dat de man die in de afgelopen zes jaar driemaal het Tata Steel toernooi heeft gewonnen nooit tegenover Kasparov heeft gezeten. Zelfs niet voor een snelschaakpartij.

De vroegere en de mogelijk toekomstige wereldkampioen zijn elkaar net misgelopen. Juist toen Aronians rating hoog genoeg was om geïnviteerd te worden voor de grote toernooien had Kasparov het serieuze spel vaarwel gezegd. In 2005 nam Kasparov afscheid met een zege in het toernooi in Linares. Aronian volgde hem een jaar later als winnaar op.

De Volkskrant schaakrubriek 21 april 2012

Gert Ligterink

Alle reden toto twijfel aan Anands vorm

Een half jaar geleden gaf Vladimir Kramnik op de helaas ter ziele gegane website whychess zijn mening over Viswanathan Anand. De wereldkampioen zal de recensie met plezier hebben gelezen. Volgens Kramnik heeft Anand de laatste vijf, zes jaar zo’n uitzonderlijke kwalitatieve sprong voorwaarts gemaakt dat hij tot de grootste spelers uit de geschiedenis mag worden gerekend: `Misschien valt dat oppervlakkige toeschouwers niet op, maar als je tegenover hem zit, voel je hoe fenomenaal hij het spel beheerst.’

De Telegraaf schaakrubriek 5 mei 2012

Hans Böhm

Als een gevecht gelijk eindigt, wil men toch graag een winnaar aanwijzen en dat is dan ‘de morele winnaar’. Dat kan de jongste zijn of juist de oudste, of degene met een handicap, of degene die de meeste kansen heeft gehad. Natuurlijk zijn al die overwegingen achteraf arbitrair en de echte sportman zal zelden een excuus aandragen voor het feit dat hij niet gewonnen heeft. Hoe vaak gebeurt het niet dat juist degene met een blessure wint? Er komen dan vreemde krachten los: het publiek kiest voor de underdog, er komt meelij met de tegenstander. Het uitspelen van een blessure is een oervorm van overleven: zoals de plevier speelt dat zijn vleugel gebroken is om vijanden weg te lokken van zijn nest. De Engelse grootmeester Anthony Miles speelde een van zijn beste toernooien liggend op een brancard, omdat hij rugproblemen had. De tegenstanders hadden geen antwoord op de gewijzigde omstandigheden.

HDC Media schaakrubriek 5 mei 2012

Johan Hut

Topjeugd mijdt nationale titelstrijd

Toen Jan Timman twaalf jaar was, werd hij jeugdkampioen (tot twintig jaar!) van de Haagse Schaakbond. Daarom mocht hij in de paasvakantie meespelen in het Nederlands jeugdkampioenschap, wat hij tegen al die grote jongens een uitdaging vond. Maar hij mocht in plaats daarvan ook naar het paaskamp van zijn school, wat hem ook erg leuk leek. Hij koos voor het schaken en werd gedeeld vierde. Een jaar later ging hij naar het paaskamp, maar op zijn veertiende koos hij opnieuw voor het schaken. Hij werd de jongste Nederlands jeugdkampioen in de geschiedenis, een record dat nog steeds niet is verbroken. Maar wat zou er gebeurd zijn als het toernooi op een mislukking was uitgelopen, zo vraagt Timman zich af in zijn recente boek ‘Schakers, portretten’. Zijn antwoord: dan had hij zitten sippen over de gemiste kans met zijn schoolgenoten.