Eens moet de eerste keer zijn, wij zullen terugkeren!
Nul-een, nul-twee en nul-drie. In letters ziet het er minder dramatisch uit dan dat je het op het grote scorebord ziet staan. Bijna 5 (is een cijfer, in tekst vijf) uur lang staan er 3 nullen aan onze kant, en als we dan eindelijk een score weten te produceren is het ook nog maar een halve (½). Dan weten we al dat we het onvermijdelijke niet meer terug kunnen draaien. Ik sms naar Rien dat de degradatie aanstaande is, mede omdat de gastheren van deze dag (PION) al bijna 2 bordpunten hebben behaald of zeker gaan behalen. En die kunnen we dan nooit meer inhalen. Na de vorige 8e ronde gloorde er nog de hoop dat we met op zijn minst een gelijkspel een ander team uit de tweede klasse konden laten vertrekken. Maar daar mag en kun je niet op spelen, want de andere teams begrijpen dat spelletje natuurlijk ook.
Met Armen Hachijan en Henk Eleveld als invaller in de gelederen zetten we een degelijk team in, in de strijd tegen UVS. Na enig schuiven aan de borden en de wensen van de een en de ander inwilligend zal moeten blijken of dit effect gaat hebben. Maar al snel zal duidelijk worden dat dit seizoen ons nu niet en nooit goedgezind zal zijn. De eerste die daar de gevolgen van moet ondervinden is Freddie. Tegen Tjapko Struik verdedigt hij zich zoals zo vaak met het Hollands. Nadat Freddie lang heeft gerokeerd begint Tjapko binnen de kortste keren zijn stukken naar de damevleugel te dirigeren. Herbert von Karajan had het niet beter aan kunnen geven en elke keer gaat wit een tel voor zwart. Freddie blijft er achter aan lopen en trekt snel de conclusie dat hij van het bord wordt geramd. Een andere omschrijving van deze partij valt niet te bedenken, het is gewoon zo. Geen schijn van kans.
