“Buddy” door Theo Mooijman. Column van Schaakvereniging Promotie
In mei 2012, in de column ‘Meanderen’ heb ik u deelgenoot gemaakt van het project Goud Leven.
Laat ik thans beginnen met de toen nog niet bekende conclusie van het onderzoek.
Die luidt ‘een kortstondige intensieve campagne heeft niet of nauwelijks invloed op de leefstijl van mensen. Oftewel de goede boodschap is tegen dovemansoren gericht. Mensen blijven roken, drinken, uitbuiken achter de computer of TV, te vet of te eenzijdig eten en gaan nog steeds met de auto naar de brievenbus.
Het project ‘Goud Leven’ in volle breedte is niet meer. Er worden onder die naam geen voorlichtingsmarkten meer gehouden. Slechts op één plek leeft “Goud Leven’ voort.
In een cyclus van 7 schaaktoernooien, overdag, op woensdag, gespreid over het jaar. Wij voeren nog steeds het logo en hebben ook een eigen website (sites.google.com/site/goudlevenschaak55/home).
Vijf keer per jaar komen de oudere en ook jongere schakers (als die op woensdag niet hoeven te werken) naar een Verzorgingstehuis in de regio. Twee toernooien hebben een andere locatie.
Deze maand waren wij voor de vierde keer te gast in het Zonnehuis in Zuidhorn. Wij spelen aldaar in het atrium. Voor de bewoners en bezoekers is dat leuk: ‘er gebeurt wat’. De gastvrijheid van het personeel is immer groot; wij voelen ons zeer welkom.
Waarom ik juist aan dit toernooi een column wijdt, heeft een bijzondere reden. Toen ik met de cyclus begon, was een van de doelen het bereiken van de bewoners die kunnen schaken. Die bleken er niet of nauwelijks te zijn en door het regeringsbeleid (zo lang mogelijk in de eigen (aangepaste) woning blijven wonen), zijn er minder bewoners en die zijn er ook nog eens slechter aan toe.
Resultaat tot nu toe: één deelnemende bewoner.
Het Zonnehuis, ooit geopend door Koningin Maxima, is een prachtige complex, naar dat niet alleen.
Er zijn heel veel vrijwilligers die op vele gebieden actief zijn, onder meer bij een periodiek en de website. Een bewoner kreeg zodoende kennis van het toernooi en heeft zich laten opgeven.
Met de nadruk op ‘laten’ want betrokkene is volledig verlamd. Dankzij indrukwekkende apparatuur kan hij zich verplaatsen. De functies boven de nek zijn goed in takt, daar moet alles mee gebeuren.
Aan mij de eer om hem te assisteren. ‘Buddy’ noemt men zo iemand tegenwoordig. Ik zorg voor het drinken, plaats het bord zodat het goed te zien is, voer de zetten uit die hij mij mondeling doorgeeft en bedien de klok. Tussen de partijen door heb ik met hem kunnen spreken over de geschiedenis van zijn ziekte. Wij, die vertoeven in de gezonde wereld, komen alleen in die ‘andere’ wereld als wij een ziekenhuis bezoeken en dan zetten wij alle mechanismen aan om zo min mogelijk mee te krijgen van al het leed om ons heen. Wij schermen ons af.
Als ‘Buddy’ valt er niets meer af te schermen. Alles komt binnen. Zeker is dat ik een ongelooflijk respect voor deze man heb gekregen. De rust waarmede hij alles uitlegde. Zijn positieve levenshouding. Zijn verwachtingen nog van het leven.
Wij komen de ‘verongelijkte medemens tegen’. Die krijgt niet wat hij wil, het zit hem niet mee.
Na mijn leerzame ervaring in het Zonnehuis heb ik even geen geduld met deze ‘verongelijkten’.
