“Boek vergeten” door Theo Mooijman. Column van Schaakvereniging Promotie.
‘Meester, ik wist niet meer welke bladzijden wij moesten maken’. Dan kan gebeuren antwoordde ik en heb je toen in het boek gekeken naar de laatste nagekeken opgave en toen besloten om voor de zekerheid de volgende zes bladzijden te maken? Dit antwoord had hij nooit verwacht en beteuterd kwam er uit ‘nee, ik heb niets gemaakt’. Zijn vader, die er bijstond, zag ik vanuit mijn ooghoeken een beetje in elkaar zakken. Ongetwijfeld wist hij van de nalatigheid van zijn zoon en baalde hij er nu van dat hij zelf niet op dat antwoord was gekomen. Ik had natuurlijk ook nog kunnen toevoegen dat een simpel telefoontje ook helderheid had kunnen verschaffen, maar dat deed ik maar niet. De boodschap was al aangekomen.
‘Meester, ik heb mijn boek vergeten’, Dat kan gebeuren was mijn antwoord. Maar je hebt natuurlijk de opgaven wel allemaal gemaakt. Dan kijk je straks mee met een van de anderen. ‘Uh, nee, ik heb niets gemaakt’ kwam er monter en een tikje uitdagend uit met een blik van ‘wat ga je daar aan doen? “Waarom verbaast mij dat niet”, op deze retorische vraag kreeg ik natuurlijk geen antwoord.
‘Meester, mijn moeder heeft het opgavenboek mee naar Turkije genomen’ Na ontvangst van mijn verbaasde blik toevoegend ‘echt waar’. Had je toen de opgaven al gemaakt, of moest je er nog aan beginnen? Die vraag werd beantwoord met ‘ik heb niets gemaakt’. Waarom zou ze jouw boek meenemen of maakt ze de opgaven met jou? Schouderophalen en mij aankijken zoals alleen meisjes dat kunnen. Moeder zou, zo bleek, drie weken in Turkije blijven en had niets met schaken. De dochter zou gedurende die tijd geen opgaven maken en inderdaad na drie weken kwam het boek weer tevoorschijn
Als lesgever houd ik de groep het liefst bij elkaar. Achterblijvers zorgen voor vertraging en maken het lesgeven zwaarder omdat niet iedereen met hetzelfde bezig is.
‘Meester is het goed als ik wat extra bladzijden maak?’ Een ander sluit zich daarbij aan. Dat lijkt mij een prima idee, was mijn antwoord. Als jullie dat een paar keer doen, kunnen wij kijken of jullie bij stap 2 kunnen aanhaken. Daar hadden ze wel zin in, dat kon ik van de gezichten lezen.
Zo is er in drie maanden tijd al een scheiding ontstaan binnen de groep. Omdat wij in november nog een onverwachte aanwas van beginners kregen, komt de scheiding eigenlijk mooi uit. De achterblijvers kunnen daar bij aansluiten., de sprinters komen bij stap 2. Dit alles in de hoop dat wij deze groepen voor de rest van het seizoen wel bij elkaar kunnen houden. Anders komen we toch echt ogen, oren en handen tekort.