“Quarantaine” door Theo Mooijman. Column van Schaakvereniging Promotie.
Wij zitten in vrijwillige quarantaine. Nou, ja, vrijwillig is het niet helemaal. Onze kinderen dringen daar op aan. “Jullie zitten in de risicogroep, neem geen onnodig risico’s” dat wordt ons ingepeperd.
Vooral door onze dochter die in de zorg werkt. Wij krijgen dagelijks controle door haar. Telefonisch of via Skype. “Je gaat toch nergens naar toe, hè?” “Wij doen wel boodschappen als je wat nodig hebt”. Dat laatste vinden wij heel lief, maar ook onpraktisch omdat zij 35 kilometer van ons vandaan woont. Dus wij smokkelen een beetje en zijn sinds de binnenblijfopdracht één maal naar de supermarkt gegaan. Vol schuldgevoel eerst naar binnen kijken. “Het is niet zo druk, we kunnen vast wel voldoende afstand houden” en hup naar de winkelwagen. Er zijn geen besmettingen in onze regio; hier zijn de schappen nog normaal gevuld. Wij beperken ons tot hetgeen wij nodig hebben voor één week. Want maandag gaan wij weer, als wij fit zijn.
De quarantaine is ook niet vrijwillig omdat wij nergens naar toe kunnen. Alle organisaties waar wij ons vrijwilligerswerk doen zijn stilgelegd, geen enkele uitgezonderd. Zelfs de kerken zijn gesloten tot en met Pasen. Ik gun dat de pastores van ganser harte. Zij kunnen het, in wat anders de drukste periode van het jaar is, rustig aan doen.
Tot nu toe valt de quarantaine reuze mee. Ons, voor gepensioneerden toch druk leven, kabbelt nu voort. De wekker staat uit. In plaats van het ruw ontwaken om 06:45 uur, hangt het van de omgevingsgeluiden af, hoe laat wij wakker worden. Een ochtendwandeling en een middagwandeling zijn er voor de vitamine D en de gewenste lichaamsbeweging. Tussen de middag
gaan het TV journaal en BBC news op en tussendoor houden wij de sociale contacten per e-mail, skype of telefoon bij en doen wij het vrijwilligerswerk voorzover dat op de computer mogelijk is.
De sporten liggen stil hetgeen Bert Wagendorp in zijn column in de Volkskrant deed schrijven dat wij nu wel dagelijks veel schaaknieuws zouden krijgen, vooral omdat het kandidatentoernooi als enige grote evenement wel doorgang vindt. Dat viel trouwens knap tegen, want pas vandaag verscheen voor het eerst een extra artikel van Ger Ligterink met slechts één partij.
De schaker hoeft daar niet op te wachten dankzij het internet. Wat voor voetbal geldt, geldt ook voor schaken. Het is leuker om het te volgen als je de uitslag niet weet. En nu ik toch alle middagen thuis zit, kan ik alle speeldagen volgen.
In Engeland is het sociale leven nog niet tot stilstand gekomen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen een verslaggever vorige week daar over berichtte. Hij zei letterlijk “you still can go to your chessclub”. Heerlijk! Zolang het cricket, het schaken en de paardenraces kunnen doorgaan, is er niets aan de hand.
