Oude artificiële intelligentie. De Turk, de schaakautomaat
‘In de 18e eeuw waren ingewikkelde automatische machines razend populair. Uitvinders annex operators gingen met hun automaat de Europese theaters en paleizen langs. Het kon niet op: versierde uurwerken, automatische viool- en fluitspelers, een schrijfmachine die zelf kon schrijven, speeldozen, en zelfs een mechanische eend die daadwerkelijk kon eten, kwaken, en via een ingenieus spijsverteringsstelsel ook poepen.’
Ik moet er altijd om grinniken…
Hier volgt een al wat oudere visie op al wat oudere AI. Op vooral de Turk, de beroemde schaakautomaat van Von Kempelen. Leest u hier verder.
Het verschil is dat tegenwoordig AI als een bedreiging voor de mens wordt gezien, terwijl toen de mens een bedreiging was voor de AI. Verschillende operators van schaakmachines zijn gewond geraakt door boze verliezers die b.v. met een pistool op de machine schoten.
(dat zou ik eens voor een rubriek kunnen gebruiken)
Interessante verhalen ja. Las ik er niet over bij Ree? Schrijf ze.
Belangrijke vraag: wat wilden ze met het schieten bereiken? De vermoede machinerie kapot maken, of vermoedden ze toch een ‘Ghost in the machine’?
Zelf zie ik AI amper als een bedreiging voor de mens – of misschien houd ik mijzelf dat wel voor.
mcfarlandbooks.com/product/the-turk-chess-automaton/
Over de Turk zijn diverse goede boeken uitgebracht, historisch maar ook zelfs romans. Ik heb er een aantal. Mijn favoriet is de bovenstaande bij McFarland van Gerald Levitt. Hardcover, veel illustraties, documentair prima en voor een prima prijs.