Schaaksite

Gespot 64: “Fischer, die op een truc speelt”

Bij het grasduinen in schaakboeken, het doorbladeren van schaaktijdschriften, het surfen op het internet, het bekijken van schaakfilmpjes valt het oog wel eens op interessante stellingen, bijzondere voorvallen, geniale zetten en grappige blunders. In deze rubriek wil ik u die graag voorleggen.

Bent u ook iets tegengekomen? Laat het ons weten.

Het getal 64 is een magisch getal voor een schaker. Omdat een van de grootste schaakgenieën, Bobby Fischer, op 64-jarige leeftijd overleed, leek me dat ik hem in deze rubriek aan bod moest laten komen. Omdat Fischer natuurlijk bijzonder vaak is besproken, viel het me in eerste instantie niet mee om te bedenken welk aspect ik van zijn rijke schaakcarrière aan bod zou willen laten komen.

Desondanks was ik er toch snel uit. In mijn boekenkast prijkt het bijzonder interessante boek ‘Fischer en zijn voorgangers’ van onze enige Nederlandse wereldkampioen, Max Euwe.

Daarin neemt Euwe de taak op zijn schouders om Fischer met al zijn voorgangers te vergelijken. In dit quasi wetenschappelijke onderzoek belicht hij een groot aantal wereldkampioenen, hun sterke en zwakke punten, hun typische stijl en vergelijkt die met Fischer. Zo laat hij topprestaties van de eindspelvirtuoos José Raúl Capablanca zien en relateert die met magnifiek gevoerde eindspelen van de Amerikaan. Heel interessant is de vergelijking tussen Alexander Aljechin en Fischer. Ik citeer:

Gespot 63: “Hak!”

Bij het grasduinen in schaakboeken, het doorbladeren van schaaktijdschriften, het surfen op het internet, het bekijken van schaakfilmpjes valt het oog wel eens op interessante stellingen, bijzondere voorvallen, geniale zetten en grappige blunders. In deze rubriek wil ik u die graag voorleggen.

Bent u ook iets tegengekomen? Laat het ons weten.

Het volgende verhaal is slechts van horen zeggen. Maar het mag misschien toch aan de vergetelheid ontrukt worden.

Lange tijd geleden werd er een Nederlands jeugdkampioenschap voor de oudste jeugd gespeeld. Daarin werd een partij gespeeld tussen twee kanshebbers om de titel. Dat waren Milo Scheeren (geen familie van IM Peter Scheeren) en Han Janssen. Er kwam een interessante stelling op het bord waarin Janssen in tijdnood geraakte. Volgens de overlevering had hij een kansrijke stelling, maar hij zag onder druk van de klok niet meteen hoe hij iets kon doen met zijn voordeel.

Toen kwam er een toeschouwer bij het bord staan. Of dat ook een deelnemer aan het toernooi was, of dat het een ‘neutrale toeschouwer’ was, valt niet meer te achterhalen. Feit is dat hij een blik op het bord wierp en toen vrij luid “Hak!” riep. Janssen bedacht zich geen moment en speelde de enige ‘hakzet’ die er in de stelling zat. Het werd direct duidelijk dat het offer zou leiden tot een winnende mataanval. Scheeren protesteerde bij de wedstrijdleiding maar dat protest werd verworpen. Toen hij verloren had, deed hij zijn beklag bij de commissie van beroep. Die had naar verluidt de nodige moeite om hierover een oordeel te vellen. Maar eindelijk kwam het verlossende woord: het protest werd verworpen omdat ‘Hak!’ geen schaakterm was.

Gespot 62: De snelheidsduivel

Bij het grasduinen in schaakboeken, het doorbladeren van schaaktijdschriften, het surfen op het internet, het bekijken van schaakfilmpjes valt het oog wel eens op interessante stellingen, bijzondere voorvallen, geniale zetten en grappige blunders. In deze rubriek wil ik u die graag voorleggen.

Bent u ook iets tegengekomen? Laat het ons weten.

Schakers kijken allemaal anders aan tegen het snelschaken. Waar sommigen het verafschuwen omdat ze door het hoge tempo veel blunders maken, vinden anderen het juist wel prettig dat er snel gezet mag worden. Een potje verliezen is dan minder erg: het is zo voorbij en er wacht meteen een nieuwe kans!

Zelf kijk ik er met gemengde gevoelens naar. Tijdens mijn twintiger jaren ging ik graag naar snelschaaktoernooien. Niet alleen vanwege de vaak redelijk gevulde prijzenpot maar ook om zo in aanraking te komen met sterke spelers. Daarbij werd er de nodige handigheid en tactische slagvaardigheid van je gevraagd, iets wat ik graag wilde ontwikkelen. De meeste toernooien in Nederland verliepen vaak uiterst sportief, op een paar incidenten na. Later vond ik dat veel snelschaken een negatieve invloed had op de diepgang in een partij en heb ik mijn gezicht niet zo vaak meer laten zien.