De redactie van het blad van onze parochie mailde jongstleden maandag naar mijn echtgenote met de vraag of zij een stukje wilde schrijven over kerst. Elke invalshoek was goed, als het maar over kerst ging. ‘Ik zal er over nadenken’, dat is zo’n beetje het standaardantwoord van haar. Zeer verstandig want als ze overal ‘ja’ op zou zeggen, werkt zij zichzelf onvermijdelijk in de nesten. En ‘nee’, dat wil ze eigenlijk ook niet meteen zeggen, want ze weet hoe veel moeite de redactieleden elke maand weer moeten doen om het blad vol te krijgen. Toch was haar ‘Ik zal er over nadenken’ een soort afleidingsmanoeuvre.
Want het werkt zo: ze gaat meteen aan de slag en als het resultaat bevalt, zegt ze ‘ja”, terwijl ze ‘nee, helaas’ zegt als het niet echt wil lukken. Twee uur na het verzoek lag het concept er en kon ik mijn mening geven. Ze had gekozen voor jeugdherinneringen en die wijken af van de herinneringen van de doorsnee Nederlander. Want we praten hier over een gemengd gezin in de jaren vijftig. Een Nederlandse militair gehuwd met een Engelse vrouw, met een op Engelse leest geschoeid gezin. Redactie dolblij, het verhaal verschijnt in ‘Rots en Bron’ van december en is dan ook te lezen op de website van de Norbertus-parochie. Bij het opslaan van het bestand troffen we trouwens al een kerstverhaal aan, in 2013 geschreven als gast-columniste voor een huis-aan-huisblad. Waren we glad vergeten. Een beetje aanpassen en we hebben volgend jaar een nieuw stukje voor Rots en Bron.
Lees meer >
