Winnen is een genade, verliezen is ondraaglijk
Een mailtje van de Koninklijke Nederlandse Schaakbond. Die krijg ik zelden of nooit en het was alsof er een witte raaf was neergestreken in mijn mailbox. Nieuwsgierig opende ik het mailtje en even later deed de aanhef me stuiteren op mijn stoel. Nu ben ik in het geheel niet immuun voor strijkages, maar het ‘Beste topschaker van Nederland’ was dermate over de top dat ik geen moment verleid werd me zacht te spiegelen aan die aanspreektitel.
Onmiddellijk begreep ik dat het mailtje niet opgesteld kon zijn door een echte schaker, want die weet maar al te goed dat een gebrek aan objectiviteit bijna altijd wordt afgestraft. Het zal wel de eigentijdse manier van communiceren geweest zijn, zo wars van feiten maar tuk op het goede gevoel.
Om de een of andere reden vond de Koninklijke Nederlandse Schaakbond het nodig me op de hoogte te stellen van het feit dat Nederland weer een grootmeester rijker was geworden, genaamd Max Warmerdam. Enthousiast werd me verteld dat hij deel uitmaakt van het TalentteamNL en traint op Papendal. Ja, ja, dacht ik, succes heeft vele vaders en falen is een wees.
Maar het euforische gevoel dat je deel uitmaakt van een gemeenschap die reuzen voortbrengt, een schaakgemeenschap in dit geval, ken ik natuurlijk ook en het verhaal van Max Warmerdam spreekt tot de verbeelding.
Lees meer >
Schaakvereniging Erasmus
Het is 2 juli 1950. Er waait een frisse noordoostenwind. De zomer laat zich niet zien in Rotterdam. 979 km oostelijker is het wél hoogzomer, daar in Szczawno Zdrój, het Poolse stadje niet ver van de grens met Tsjechië, dat tot 1945 Duits was en toen Bad Salzbrunn heette. Zelf was ik me, een baby van nog geen vijf maanden oud, slechts bewust van mijn Rotterdamse wieg. En nog vele jaren daarna kon ik me geen voorstelling maken van het drama dat zich die dag in dat Poolse stadje voltrokken had.
