Column 47: De briljante zet die niet op het bord kwam 2
Het is weer even geleden dat ik u probeerde te vermaken met een schrijfsel van mijn hand, opgediept uit mijn geheugen. De vorige column dateert van 19 oktober 2012 en de titel die ik toen hanteerde suggereerde dat er een vervolg op zou komen. Hoewel het langer geduurd heeft dan ik zou willen, komt het er nu eindelijk van.
Toevallig verscheen er vorige week een bericht over mijn vroegere leermeester, helaas veel te vroeg gestorven, Huub van Dongen. U kent hem wel van het schaakalfabet dat op deze site verschijnt en bijna toe is aan de laatste letter. Huub was altijd op zoek naar schoonheid en stelde die boven het resultaat in een partij. Het kan bijna niet anders of Huub heeft me besmet met dat virus, want ik betrap me er soms op dat ik als een soort diepzeeduiker op zoek ga naar mogelijkheden die in de meeste gevallen onzin blijken te zijn. Het kost zeeën van tijd, de varianten zijn te moeilijk om te berekenen en in veel gevallen besluit je om de zet toch maar niet te spelen. Dat lijdt tot merkwaardige kortsluitingen die aan de argeloze toeschouwer niet zijn uit te leggen. Maar als het dan eindelijk lukt om een geniale zet op het bord te brengen, de partij er ook nog mee te winnen en het concept in de analyse na afloop ook nog de toets der kritiek kan doorstaan, is de euforie groot.
Lees meer >
