21 juni 2012 12:33 Ton van Eck / A Tempo Magazine
Ik ben gaan schaken op doktersadvies. “Het is goed, meneer Van Eck, als u er af en toe eens op uit gaat. Van aldoor binnenzitten wordt niemand gelukkig, en u al helemaal niet. Sluit u zich toch eens aan bij een sportclub.” De dokter keek me meewarig en tegelijk streng aan. Meedenken wilde hij wel. Mij iets opdringen niet. Ik zou zelf de keus moeten maken. Leven of niet leven, daar ging het bij hem in essentie om. En hoe ik dat in zou gaan vullen, dat lag aan mij.
Hoe verdienstelijk ik vroeger ook bewogen heb op allerlei verschillende sportieve ondergronden, teveel gedoe is aan mij niet meer besteed. Een korte wandeling lukt nog wel, maar het idee dat ik voor mijn pret kilometers in draf moet afleggen stuit mij tegen de borst, sterker nog, het angstzweet breekt me bij de gedachte daaraan al uit. Nee, ik zou moeten kiezen voor een zittende activiteit en het liefst één waarbij ik vooral in alle stilte mijn medemens zou kunnen ontmoeten. Schaken! Dat was het. Ik deelde het de huisarts bij het volgende bezoek mee, en zijn tegenzet was een halvering van de medicatie. Voor wat hoort wat. “Succes ermee en verstandig dat u een besluit heeft genomen.” Ik meldde me aan.
Lees meer >