Schaaksite

Anish Giri, doodgewoon (VPRO-gids)

Anish Giri kan zijn schaakemoties niet met zijn moeder delen, wel met zijn vriendin. Hij kent geen mensen die schaken een rare activiteit vinden. Ook aardige schakers kunnen wereldkampioen worden.

Dat hij een plusscore heeft tegen Carlsen, heeft praktisch geen betekenis. Bij Carlsen is winnen, bij alles, overigens belangrijker dan lol hebben. Op een onbewoond eiland heb je meer aan een banaan dan aan een computer. Het spel van het Nederlands voetbalelftal klopt niet. Dit is zo een rijtje observaties van Anish Giri, die hij deelde met een redacteur van de VPRO-gids. Die vond Anish een doodgewone Nederlandse jongen. En dat is hij ook.

Interviewer Hans van Wetering wekt de indruk voor het eerst bij een schaaktoernooi aanwezig te zijn geweest. Hij bezocht Giri op de slotdag van de Calder Cup in Rosmalen en schrijft over wat hij zag:

“Het heeft iets intiems, zoals de spelers daar tegenover elkaar zitten. Terwijl ze zich over de stelling buigen komen ze met hun hoofden heel dicht bij elkaar. Na afloop van de partij, die Giri wint, fluisteren de spelers wat tegen elkaar terwijl ze met hun handen boven het bord vluchtige patronen beschrijven waarvan de betekenis de omstanders slechts kan ontgaan.”

Nieuw voor de journalist, maar er staat niets geks in dit fragment en ook niet in het hele interview. Compliment voor Van Wetering, die goed heeft geprobeerd zich in de persoon Anish Giri in te leven. Hij verbaasde zich enigszins over de moeder van Anna-Maja Kazarian, die bij de partijen van haar dochter kwam kijken terwijl ze bijna niets van schaken begreep. Giri daarover, in het interview dat twee dagen later in Den Haag plaatsvond: