Sneller – Beter?
Uit A Tempo Magazine 4.1 – Vernieuwing
Lees meer >Spiegelen
Uit de laatste A Tempo Magazine:
Imitatie is een natuurlijke, dierlijke eigenschap. Het zorgt voor ontwikkeling. Alle levende wezens leren door hun ouders na te doen. Zonder imitatie geen motoriek, spraak, muziek en schaak. Creativiteit en originaliteit zijn in de kern altijd een erfenis van imitatie. Het is goed om te imiteren. Daarvan kan men groeien.
Kopiëren is minder slim. Een stijl zoals Shirov zich eigen heeft gemaakt, kan niet worden overgenomen door deze te kopiëren. Genoeg spelers die in de opening bewust en zo snel mogelijk een pion wegblunderen, onder het mom van een offer, of, nog minder realistisch, een gambietje. Omdat ze een creatieve opening willen spelen. De tegenstander meteen willen laten nadenken in het Lets of Albin’s Tegengambiet. Omdat Shirov het ook doet. De pion zien ze nooit meer terug en het doet pijn om hen te zien aanmodderen als de compensatie is weggeëbd en ze een verloren midden- en eindspel ingaan. *)
Lees meer >A Tempo 2.6 – Klassiek Damegambiet
Dat Abraham zijn jongste zoon Izaak moest offeren was aandoenlijk. Een slecht geschreven sprookje over een schizofreen die opdrachten kreeg van een imaginair vriendje, en later om onbegrijpelijke redenen tot stamvader werd gebombardeerd. Het verzinsel was iets minder dun geweest als Izaak tot het vrouwelijk geslacht had behoord. Het meest klassieke offer is immers het dame-offer.
De grootmeester van de dame-offers is natuurlijk William Shakespeare. Zijn toneelstukken zijn ermee doordrenkt,
Lees meer >Stampbase
Ik ben gaan schaken op doktersadvies. “Het is goed, meneer Van Eck, als u er af en toe eens op uit gaat. Van aldoor binnenzitten wordt niemand gelukkig, en u al helemaal niet. Sluit u zich toch eens aan bij een sportclub.” De dokter keek me meewarig en tegelijk streng aan. Meedenken wilde hij wel. Mij iets opdringen niet. Ik zou zelf de keus moeten maken. Leven of niet leven, daar ging het bij hem in essentie om. En hoe ik dat in zou gaan vullen, dat lag aan mij.
Hoe verdienstelijk ik vroeger ook bewogen heb op allerlei verschillende sportieve ondergronden, teveel gedoe is aan mij niet meer besteed. Een korte wandeling lukt nog wel, maar het idee dat ik voor mijn pret kilometers in draf moet afleggen stuit mij tegen de borst, sterker nog, het angstzweet breekt me bij de gedachte daaraan al uit. Nee, ik zou moeten kiezen voor een zittende activiteit en het liefst één waarbij ik vooral in alle stilte mijn medemens zou kunnen ontmoeten. Schaken! Dat was het. Ik deelde het de huisarts bij het volgende bezoek mee, en zijn tegenzet was een halvering van de medicatie. Voor wat hoort wat. “Succes ermee en verstandig dat u een besluit heeft genomen.” Ik meldde me aan.
Lees meer >
