Schaaksite

Column 43: Van Wely en de bushalte

Als jong ventje van vijftien werd ik voor een demonstratiebord gezet om de aanstormende jeugd van mijn toenmalige vereniging les te geven. Hoewel ik niet kan zeggen dat dat op een verantwoorde wijze gebeurde, had ik er veel plezier in en ook de pupillen die ik onder mijn hoede had, meestal ook. In het verlengde van deze activiteit lag natuurlijk dat ik mijn gezicht liet zien op jeugdtoernooien die in mijn regio werden georganiseerd. Ik was ook lid geworden van een sterkere club en terwijl ik op een van deze schoolevenementen rondliep, werd ik aangesproken door een onderwijzer, zelf een behoorlijk schaker en toevallig een teamgenoot. Zijn naam, Marcel van Niftrik. Hij beweerde een mannetje onder zijn hoede te hebben bij de schoolschaaklessen, dat hij al nauwelijks meer de baas was. Omdat het ventje op deze dag ook zijn school vertegenwoordigde, vond ik dat hij hem maar eens moest aanwijzen. Daar zat ie dan, de 9 of 10-jarige Loek van Wely. Hij had zijn jas nog aan, keek zeer gefocust naar het bord en hij voerde zijn zetten zeer gedecideerd uit. Toen ik over de schouder meekeek en zag wat voor type zetten hij deed, was ik helemaal onder de indruk gekomen van dit ontbolsterend talent.

Column 42: Wat zijd gij lelijk!

Ooit verbleef ik tijdens het Hoogovens Schaaktoernooi in Wijk aan Zee in Hotel Sonnevanck. Het was in de jaren tachtig en er bestond wel een grootmeestergroep A, maar geen grootmeestergroepen B en C. Er was wel een sterk bezette meestergroep. Het toernooi heet inmiddels Tata Steel Chess Tournament, het hotel staat er nog altijd.

Samen zat ik met schaakmakker Gerard Welling aan het ontbijt toen de aimabele hotelhouder van toen, Bert Kisjes, met ons een praatje kwam maken. Ja, hij had het goed gezien, wij waren schakers. En wij waren ambitieuze subtopspelers van Nederland die ons via de tienkampen probeerden te kwalificeren voor de aantrekkelijke meestergroep. Want dat was een gesloten toernooi waarin een internationale meesternorm behaald kon worden. Het was destijds een eis van de Fide om een van de drie benodigde normen in een gesloten toernooi te behalen. We deden al jaren mee en het viel niet mee om je te plaatsen; er waren ook zoveel goede spelers. ”Waarom zoek je je heil dan niet elders”, vroeg Kisjes. We antwoordden dat het allemaal niet zo eenvoudig was als hij dacht. Er waren in het Westen veel open toernooien, maar gesloten kampen waren er nauwelijks. Daarvoor moest je naar het Oostblok.