Een jaar geleden, na afloop van de wedstrijd tegen BSG, zaten we in het Indonesisch restaurant vlakbij het station Naarden-Bussum na te genieten van de met enige moeite gewonnen wedstrijd en opeens regende het goed nieuws. Lees het verslag van vorig seizoen er nog maar eens op na. Eén van die fijne berichten was dat onze concurrent in de strijd om de landstitel (Accres Apeldoorn) die dag had verloren van Utrecht. We waren ineens vier punten los!
Eén ronde van de KNSB-competitie valt dit seizoen samen met een Bundesligaweekend. Laat dat nu net die ronde zijn waarin de twee koplopers in de meesterklasse tegen elkaar moeten spelen. En Passant heeft drie Bundesligaklanten, LSG een. Werk aan de winkel voor Guido, want hoe vangen we dat op?
Laat dat maar aan Guido over. Die weet inmiddels aardig hoe hij aan grootmeesters kan komen die geen Bundesliga spelen en hij bleek ook nog over voldoende overredingskracht te beschikken, want Jan Smeets besloot toch mee te spelen met En Passant tegen de club uit zijn eigen woonplaats. Hoefde hij een keertje niet met openbaar vervoer! Bedankt, Jan!
Ronde 5. En passant – LSG, 6 – 4
Lees meer >
Het zijn niet mijn favoriete schaakavonden, de doordeweekse, maar je hebt je er maar naar te voegen als je uit loot in de bekercompetitie. Om half acht in Hoorn zijn, dat vereist enige creativiteit. Marchanderen met de werktijden, over de dijk Lelystad-Enkhuizen rijden om files bij Amsterdam te vermijden en een snelle hap in Hoorn nadat we eerst constateerden dat de Chinees voor onbepaalde tijd gesloten is.
Dit deden we overigens in een opperbest humeur, daar kon de lange reis niets aan bederven. En mijn humeur werd nog beter toen iemand van Caïssa-Eenhoorn mij een clubblad uit 1985 liet zien, met daarin een verslag van een wedstrijd Caïssa B1 – En Passant B1 waar ik aan het eerste bord speelde. Ik hield met moeite remise volgens het verslag. Ik kan het me echt niet meer herinneren, die KNSB-jeugdclubcompetitie van dat jaar. Wel toen ik in de C1 en de A1 speelde, want toen deden we mee om de titel!
Lees meer >Ik houd niet van te laat komen. Een enkele keer is het me overkomen, maar ik zorg meestal dat ik ruim op tijd ben. Ik heb ook graag dat anderen dat doen. Op de ALV heb ik al eens vergeefs gepleit voor allemaal tegelijk beginnen aan de interne competitie. Naar je werk en naar de kerk ga je toch ook op tijd? Het kwam niet over. Integendeel! Als je het waagt op tijd te beginnen en je zet de klok alvast aan, word je als onsportief gezien. Niet als je je tegenstander op je laat wachten.
Afgelopen zaterdag was ik te laat voor de wedstrijd tegen Utrecht. Ik kwam wat laat op gang, genoot wat langer dan gebruikelijk van de Volkskrant (een ingezonden brief van Henk Slechte!) en was stand-by om vrouwlief eventueel te assisteren bij het opruimen van kerstspullen. Onnodig overigens, want toen ik eens opkeek had ze de kerstboom al naar buiten gesleept. Ik deed ruim op tijd mijn schoenen aan voor vertrek. Het was dan wel geen halfuur van tevoren, maar vijf voor één moest ik kunnen halen.
Lees meer >Voordat de wedstrijd begon leek het erop of Roel van Velzen even een optreden zou geven, maar het bleek Patrick Leunissen te zijn. De wethouder, die was uitgenodigd om Daniel Hausrath in de bloemen te zetten. Hausrath mag zich namelijk sinds kort grootmeester noemen en het was voor het eerst dat een speler van Voerendaal die titel tijdens zijn Voerendalerschap behaalde. Daarna nam Oscar Lemmers het woord, om Thomas Trella en Christian Braun te huldigen. IM’s zijn kennelijk te min voor een wethouder. De beide Duitsers in Limburgse dienst zijn sinds kort Internationaal Meester en zij kregen om die reden de bloemen van hun collega Lemmers.
De afdeling lootjes trekken van de KNSB zorgde al in de tweede ronde voor een surprise in poule B van de KNSB-bekercompetitie. En Passant thuis tegen Kennemer Combinatie! Twee teams die zomaar aanspraak hadden kunnen maken op een plekje bij de laatste vier. Een moest er dus al voortijdig sneuvelen. De captains kwamen overeen de wedstrijd op vrijdag 22 november te spelen en de KC-ers kregen een warm onthaal. Letterlijk dan, want de verwarming kon wel een paar graadjes lager, geachte Commissie van Beheer! Dat scheelt zo een paar eurootjes en dan kun je mooi sparen voor DGT-borden!
Lees meer >Iedere schaker wordt in zijn leven meerdere keren, door niet of nauwelijks schakende collega’s of familie of vrienden, geconfronteerd met de vraag hoeveel zetten hij nu eigenlijk vooruit kan denken. Zelf kan ik dan niet veel meer dan een afschepend antwoord formuleren in de trant van: “dat hangt van de stelling af.” In complexe situaties met veel variantenbomen kom je in de regel een stuk minder diep dan in overzichtelijke eindspelletjes, maar je merkt aan je gesprekspartner dat hij dat een onbevredigend antwoord vindt. Een getal wil hij horen! Iets meer geoefende schakers verwijs ik vol trots naar die keer dat ik de koning van Jellema uitrookte middels een magneetcombinatie, maar toch merk je dat ze meer interesse in een getal hebben dan in de schoonheid van het spel. Welnu, in de wedstrijd En Passant – HMC Calder gaf Jan Smeets een concreet antwoord: 21 zetten diep! Maar daarover straks meer.
Lees meer >
Een nieuw seizoen, tijd voor enige veranderingen. Zo heb ik voor de verslaggeving dit seizoen besloten meer input te vragen van mijn teamgenoten. Enkele partijen in dit verslag zullen daarom besproken worden door de spelers zelf in plaats van door mij. Dan krijgt u als het goed is een nog beter kijkje in de hersenpan van de grootmeester dan voorheen. En ook de kop boven dit artikel is anders dan u gewend bent. Kopte ik voorheen nogal droogjes de uitslag van de wedstrijd, deze keer werd in een Spaans tapasrestaurant in Groningen besloten ook op dit gebied wat origineler te worden.
Dick de Graaf vindt schaken de mooiste sport ter wereld. Waarom? Dat kan hij u het beste zelf uitleggen, maar het komt er op neer dat schaken relatief goedkoop is en dat er voor het schaken geen belemmeringen zijn om mee te doen. Zo hebben we bij En Passant een grote diversiteit aan leden gehad: blind, met epilepsie, in een rolstoel, met één arm, laaggeschoold, hooggeschoold, arm, rijk, te zwaar, te mager, omnivoor, vegetarisch en weet ik veel wat voor types allemaal; voor iedereen is er plaats op een schaakvereniging. Dick vindt zichzelf een geschikt voorbeeld. Van de hele meesterklasse heeft hij waarschijnlijk het minste aantal uren in de schoolbanken doorgebracht. Nu ja, wellicht dat Robby Kevlishvili van SO Rotterdam minder lang op school heeft gezeten, maar die haalt dat de komende jaren vast nog wel in. Een loopbaan als zwaar getatoeëerde hooligan lag voor de hand, maar Dick houdt van schaken. Zaterdag speelde Dick tegen iemand die nog altijd naar school gaat, eerst als leerling en daarna als hoogleraar. En de vroege schoolverlater won. Maar daarover straks meer.
Lees meer >Ook een aardige analogie
Maar ik ben het vergelijkingsmateriaal kwijt
Toen ik Herman Grootens "Gespot" nummer 51 las moest ik denken aan twee wensen die ik als jonge schaker, we hebben het alweer over 30 jaar geleden, koesterde. Ik wilde ooit eens zo’n dreun uitdelen als Marshall tegen Lewitsky, die daverende Dg3 die op meerdere manieren geslagen kon worden. En ik wilde ooit eens mijn twee torens van de onderste rij laten meppen en dan mat geven, zoals Andersen deed tegen Kieseritsky en waarvan ik in mijn jonge jaren nog meer voorbeelden zag doordat Siep H. Postma er een artikel aan wijdde in het blad “Jeugdschaak”. Over meneer Bargehassus als ik het wel heb.
Lees meer >Lang geleden, ik denk in 1988 of 1989, werd En Passant 1 eens een ronde voor het einde kampioen van de eerste klasse van de SGS. Er restte nog de strijd om des keizers baard tegen Zeist 2. De champagne stond al klaar, want ja, we waren kampioen geworden in een uitwedstrijd op een doordeweekse avond. Zo’n feestje vier je liever in eigen huis natuurlijk. Een oud schoolgebouw was dat in die tijd. Het vizier van En Passant, met de toen talentvolle jeugdspelers Vedder in de gelederen, stond niet helemaal op scherp en de wedstrijd ging met 2,5-5,5 verloren. Dat mocht de pret niet drukken, het feest kon beginnen. Maar niet nadat we eerst van een furieuze teamleider te horen kregen: “Jullie gooien er met de pet naar!” En dat dan keihard en in onvervalst Spakenburgs dialect. Zelfs ik kreeg een veeg uit de pan. In zijn woede was de teamleider even vergeten dat ik nou net een van die spaarzame puntjes had gescoord.
Lees meer >
