Schaaksite

Column 41: Lets do the natural thing

Engeland was jarenlang een interessant land om toernooien te spelen. De fameuze weekendtoernooiformule die we ook in Nederland kennen, stamt af van onze westerburen. Maar ook de vele open toernooien, met een goed gedoteerd prijzenfonds, waren zo aantrekkelijk dat velen van het ‘continent’ de oversteek waagden. Organisatoren waren ook genegen om mee te werken met de zogenaamde normentoernooien. Tegenwoordig zijn de regels veel strikter, vroeger werd in Engeland – zeker als het om landgenoten ging – er soms een oogje dichtgeknepen bij het samenstelling van de paringen.

Langs de velden

Column van de Schaakvereniging Promotie

Vreemdeling in een vreemd land

Column van de schaakvereniging Promotie

Column 40: Fritz in het NK

Velen zullen zich nog herinneren dat er ooit een schaakcomputer werd toegelaten in het Nederlands Kampioenschap. Dat was in het jaar 2000 een idee van het toenmalige commissielid topschaak Sytze Faber. Die was van mening dat met de deelname van dit rekenmonster de nodige publiciteit gegenereerd kon worden.

Er ontstond inderdaad de nodige commotie en één ding kun je Faber inderdaad meegeven, die publiciteit kwam er. Er werd een soort ‘superversie van Fritz’, getiteld Computer Fritz SSS gemobiliseerd, met de maker van het programma, de Nederlander Frans Morsch als operator, achter het bord.

Sommige schakers spraken er schande van dat de computer de plaats zou innemen van een menselijke schaker. Hoewel de spelers dik betaald werden, weigerde grootmeester Paul van der Sterren (zie foto Jos Sutmuller), om tegenover het apparaat plaats te nemen. Hij zag af van de vette bonus die hij kon opstrijken. Hij liet de partij lopen en incasseerde op voorhand een nul. Een andere deelnemer, Manuel Bosboom (zie foto Jos Sutmuller), was wat opportunistischer. Hij deed een paar zetten en gaf toen op. Daarmee nam hij het geld mee naar huis, maar stelde toch een daad door zo snel op te geven.