Column 43: Van Wely en de bushalte
Als jong ventje van vijftien werd ik voor een demonstratiebord gezet om de aanstormende jeugd van mijn toenmalige vereniging les te geven. Hoewel ik niet kan zeggen dat dat op een verantwoorde wijze gebeurde, had ik er veel plezier in en ook de pupillen die ik onder mijn hoede had, meestal ook. In het verlengde van deze activiteit lag natuurlijk dat ik mijn gezicht liet zien op jeugdtoernooien die in mijn regio werden georganiseerd. Ik was ook lid geworden van een sterkere club en terwijl ik op een van deze schoolevenementen rondliep, werd ik aangesproken door een onderwijzer, zelf een behoorlijk schaker en toevallig een teamgenoot. Zijn naam, Marcel van Niftrik. Hij beweerde een mannetje onder zijn hoede te hebben bij de schoolschaaklessen, dat hij al nauwelijks meer de baas was. Omdat het ventje op deze dag ook zijn school vertegenwoordigde, vond ik dat hij hem maar eens moest aanwijzen. Daar zat ie dan, de 9 of 10-jarige Loek van Wely. Hij had zijn jas nog aan, keek zeer gefocust naar het bord en hij voerde zijn zetten zeer gedecideerd uit. Toen ik over de schouder meekeek en zag wat voor type zetten hij deed, was ik helemaal onder de indruk gekomen van dit ontbolsterend talent.
