“…Het was niet moeilijk om de humor te ontdekken in de 14 remises…”
Het is alweer even geleden sinds ik voor het laatst iets aan mijn website toevoegde. Nu ik even een paar dagen respijt heb tussen mijn toernooien en trainingen, is het hoog tijd om dat weer te doen!
Kandidatentoernooi
Het lang verwachte kandidatentoernooi bevestigde mijn reputatie van degelijke speler om het maar eens zacht uit te drukken.
Beter laat dan nooit, luidt een bekende zegswijze, en daarom besloot ik om terug te blikken op enkele afgelopen toernooien: de Qatar Masters, de Open London Chess Classics en het zeer recente Tata Steel te Wijk aan Zee, waarmee ik het gloednieuwe jaar 2015 begon.
Spectaculaire Qatar Masters
Het evenement in Qatar was een spectaculair gebeuren op zichzelf, met deelnemers als Kramnik, Mamedyarov, Vachier-Lagrave en vele anderen. Voor wie erin geïnteresseerd is: ik beveel van harte het artikel aan geschreven door mijn Nederlandse collega Robin van Kampen, verschenen in NewinChess, het beste tijdschrift dat er te verkrijgen is en waarvoor ik zelf ook bijdragen schrijf.
Mijn toernooi was van begin tot eind boeiend. Ik begon met zes overwinningen op rij, allemaal hard bevochten op mijn collega-grootmeesters, onder wie de machtige Mamedyarov. Elk van die partijen was zeer interessant, maar voor mijn website koos ik de twee meest spectaculaire uit: mijn vlotte overwinning op een sterke Oekraïner, GM Oleksienko en mijn winstpartij op de reeds genoemde ‘mighty Mamedyarov’.
Partij 1: A. Giri – M. Oleksienko
Partij 2: S. Mamedyarov – A. Giri
Na de Olympiade werd het seizoen van een teamschaker vervolgd en al spoedig was ik op weg naar het Spaanse teamkampioenschap in Linares, gevolgd door de Europese Club Cup in Bilbao.
Met mijn Spaanse club Sestao Naturgas hebben we de vorige twee Spaanse titels veroverd, maar ditmaal was de tegenstand zelfs nog sterker dus de uitdaging was groter dan ooit. Op de zaken vooruitlopend: we slaagden er niet in om de club Merida, eveneens volgeladen met sterspelers, voor te blijven, maar we deden een goede poging. Onze opstelling was zoals altijd heel sterk, maar ditmaal door het ontbreken van Dominguez en MVL aanzienlijk zwakker dan de vorige keer. Mijn teammakkers was het Franse duo Laurent Fressinet en Romain Edouard (die hoewel landgenoten en spelers van hetzelfde team, altijd wel een aanleiding vinden om ergens over te redetwisten…), Maxim Rodshtein uit Israël en de Spanjaarden: de machtige Salgado Lopez, Alfonso Romero, Gabriel Del Rio en Sergio Trigo.
Lees meer >Ruim van tevoren kreeg ik het nieuws dat ik kon deelnemen aan NorwayChess 2014, dus verheugde ik mij al enige tijd op het meedoen aan een evenement op zo hoog niveau. Zonder twijfel is dit het sterkste toernooi van het jaar waarin ondergetekende als 14e in de wereld (vermoedelijk wat geflatteerd) als 9e op de plaatsingslijst prijkte. De deelnemerslijst bevatte vrijwel alle grote namen waaronder Carlsen, Aronian, Kramnik, Topalov, Caruana, Karjakin, Grischuk, Svidler en de plaatselijke grootheid Simen Agdestein (niet te verwarren met Espen Agdestein, de manager van Carlsen). Plaats van handeling was de welvarende en rustige stad Stavanger, ook wel bekend als Europa’s oliehoofdstad, in het zuidwesten van Noorwegen.
Ik weid gewoonlijk niet uit over toeristische wetenswaardigheden, dus sla ik dat ook ditmaal over en beperk ik mij tot het schaken.
Lees meer >Terwijl ikzelf vooral bezig was met mijn training en het volgen van het schaken, streden mijn belangrijkste collega’s in Khanty-Mansyisk om het recht de nieuwe wereldkampioen Magnus Carlsen uit te dagen.
Aanvankelijk werden Aronian en Kramnik als favorieten beschouwd, maar net zomin als vorig jaar slaagden beiden erin om te brengen wat er van hen verwacht werd. De leiding werd daarentegen veroverd door Vishy Anand die Aronian in een uitstekend eindspel bedwong en vervolgens met de zwarte stukken tegen Shakhriyar Mamedyarov zegevierde.
Daarna scoorde Anand met kennelijk gemak vele gedegen remises. Zijn tegenstanders verloren intussen het ene punt na het andere aan elkaar.
‘Het Wimbledon op schaakgebied’
Het jaar begon voor mij met het toernooi in Wijk aan Zee, zoals het de laatste zes jaar het geval is geweest. Ditmaal was het extra belangrijk voor mij om eindelijk eens goed te spelen en ik had hogere verwachtingen dan ooit tevoren. Het evenement staat bekend als het Wimbledon op schaakgebied, maar ik heb de stille hoop dat Wimbledon ooit het Wijk aan Zee op tennisgebied genoemd zal worden.
Ofschoon er geruchten waren dat Tata Steel aarzelde om de traditie voort te zetten (en uiteindelijk bleek inderdaad het budget aanzienlijk te zijn teruggeschroefd), was het organiserend comité er toch in geslaagd om een toernooi van de grond te krijgen dat kon wedijveren met eerdere jaargangen. Het aantal deelnemers was echter teruggebracht naar twaalf (wat nog altijd een grote luxe is wanneer men het afzet tegen het tegenwoordig gangbare, maar absurde, formaat met vier tot zes spelers!), maar aan kwaliteit had het toernooi niets ingeboet, dus niemand had iets te klagen.
Lees meer >Anish over de World Mind Games met analyses en een korte terugblik op 2013.
Vaardigheden op de proef gesteld!
Ter afsluiting van een jaar vol schaaktoernooien – of zo u wilt ter bekroning – kreeg ik weer de gelegenheid om mijn krachten te testen in de Beijing Sport Accord World Mind Games.
Het is een gesloten toernooi met 16 spelers, die elkaar bestreden in rapidschaak, snelschaak en maf schaak, ook wel het Baskisch systeem genoemd (ter vervanging van het blindschaak van vorig jaar). Ongetwijfeld een plezier om eraan deel te nemen en ook om er als toeschouwer getuige van te zijn. Zoals gewoonlijk ging het rapidtoernooi over 7 ronden Zwitsers, terwijl het snelschaak ditmaal een dubbel round Robin was, wat inhield dat we elkaar tweemaal ontmoetten. Het nieuwe Baskisch systeem bestond uit 5 ronden. Het werd voor het eerst gespeeld in San Sebastian als een miniatuurmatch op twee borden tegelijk.
Lees meer >“…de 6e plaats in de eindrangschikking is lang geen slecht resultaat, maar op zeker moment mochten we hopen op meer.”
Anish over het World Team Championship met partijanalyses.
Tien sterke teams
Hier is dan de laatste aflevering van mijn verslag over de drie teamontmoetingen. Ditmaal wil ik mijn indrukken over het World Team Championship in Antalya met u delen.
Het gebeuren vond plaats in een round robin toernooi waarin de tien sterkste teams aantraden. Zij vertegenwoordigden alle werelddelen. Men zou zich kunnen afvragen hoe Nederland er toch in geslaagd was om zich te plaatsen te midden van de crème de la crème van het teamschaak. Om uw geheugen op te frissen raad ik u aan mijn artikel op te zoeken waarin ik de loftrompet stak over de Olympiade in Istanbul, waar we ons bij de beste zes plaatsten en ons zodoende kwalificeerden. De andere teams waren de zoals gewoonlijk favoriete Russen, Armenië, Oekraïne, de Verenigde Staten, China, Azerbeidjan (ditmaal wat verzwakt) en de iets mindere teams Duitsland, Turkije en Egypte. Het is al lang niet meer zo dat één of twee teams de toon aangeven in de verhoudingen bij het schaken vandaag de dag. In alle werelddelen zien we sterke schakers opkomen. We waren dus zeer benieuwd hoe ver we ditmaal zouden reiken en welke drie teams aan het eind de podiumplaatsen zouden bezetten.
Lees meer >‘’Het ziet er evenwel naar uit dat Magnus Carlsen het koninklijke spel nieuw leven kan inblazen…”
De afgelopen maand is de aandacht van de schaakgemeenschap (en die niet alleen) gevestigd geweest op de Wereldkampioenschapsmatch tussen wereldkampioen Anand en zijn uitdager Magnus Carlsen.
En ofschoon er vele meningen, commentaren en analyses door deskundigen, amateurs en wie al niet waren en nog zullen zijn van deze buitengewone gebeurtenis, wil ik toch graag een duit in het zakje doen.
Voor het gebeuren waren alle schakers en geïnteresseerden verdeeld in twee groepen: zij die voorspelden dat Magnus de Indische legende zou verpulveren en zij die meenden dat de eerste groep er helemaal niets van begreep. Eerlijk gezegd neigde ik meer naar de tweede groep, want zo’n match heeft een eigen atmosfeer en het ratingverschil van zo’n 100 punten in het voordeel van Magnus, dat hij in de voorbije jaren bijeen heeft gesprokkeld leek me niet doorslaggevend. Echter: de uitslag 6,5-3,5 spreekt boekdelen en de overwinning van onze nieuwe wereldkampioen Magnus Carlsen had niet overtuigender kunnen zijn.
Wat ging er dan verkeerd voor Anand, die zijn titel zes jaar achtereen kon behouden door de ene match na de andere te winnen? Is hem iets overkomen of is Carlsen nu eenmaal zoveel sterker dan Anand (en iedereen)? Het moet een combinatie van deze twee oorzaken zijn geweest.
Lees meer >Anish over het Europees Team Kampioenschap met partijanalyse
…het land van de Poolse ‘Rzeczpospolita’…
Er zitten een paar dagen tussen de twee toernooien: het Europese Landenteams Kampioenschap en het Wereld Team Kampioenschap. Derhalve is er gelegenheid om terug te zien op het eerste toernooi.
De teamleden naast mijzelf waren de ervaren vechtjas Ivan Sokolov, Erwin L’Ami en Jan Smeets, beiden met een geweldig schaakinzicht en ten slotte de jonge en eerzuchtige Robin van Kampen, die vers bloed in het team inbrengt.
Het toernooi werd gehouden in het hartje van Polen en wel in downtown Warschau. Ik wist niet goed wat we ervan konden verwachten, maar we werden aangenaam verrast door de ongelofelijk modern aandoende omgeving, waarvan zelfs de zeer westerse Europese staten het een en ander zouden kunnen leren in dit land van de Poolse ‘Rzeczpospolita’ (republiek, vert.).
Het uitstekende hotel was goed gesitueerd, behalve voor degenen die hun ramen aan de ‘verkeerde’ kant hadden, zodat zij overlast ondervonden van de luidruchtige nachtclub in de nabijheid. Zoiets is in het drukke centrum bijna onvermijdelijk. Het restaurant liet aangename herinneringen na, hoewel men zal begrijpen dat naarmate het toernooi vorderde, menigeen de Poolse cuisine buiten het hotel ging verkennen.
Lees meer >
