Boekrecensie – Under the surface
Een boek moet van papier zijn. Je slaat een bladzijde om, soms eentje terug. Je ziet welk deel van het boek je al gelezen hebt en hoeveel je nog moet. Als ik mijn schaakbord op mijn bureau leg, leg ik dat op een vaste plaats zo dat er nog mooi wat plaats is om het schaakboek naast te leggen. Desondanks heb ik het boek Under the surface van Jan Markos gelezen op mijn telefoon via de app Forward Chess. Dat ging zo. Voor ons tripje naar Barcelona en Valencia in de herfstvakantie reisden we met enkel handbagage en de avond voor vertrek had ik nog juist wat licht leesvoer klaargelegd. Dat vergat ik de volgende ochtend natuurlijk in mijn trolley te stoppen, waardoor ik, de wanhoop nabij, net voor het instappen in het vliegtuig Under the surface kocht en downloadde. Het leek me een slim plan, want tegenwoordig maken de prijsvechters het zo moeilijk om in het vliegtuig naast elkaar te zitten, dat ik vreesde me anders te vervelen. Ik heb er geen spijt van.
Acht remises in een WK-match, hoe bijzonder is dat? Is dat vaker voorgekomen? Nou, in de negentiende eeuw in elk geval niet. In de twintigste eeuw wel.
In het laatste clubblad van Promotie – te downloaden van 
Böhm: “Ik heb altijd beweerd dat Carlsen alleen kon worden verslagen door iemand die jonger is. Tegen de oudere wereldtoppers wint Carlsen altijd. Een gelijkwaardige tegenstander, dat kent hij niet.”
dingen, die je nooit wilde, tot het moment komt dat je ze in je handen hebt. Soms (vaak?) blijkt, na aanschaf van die dingen, dat je ze toch niet nodig had. Ik blij echter dat het boek, “Chess Structures – A Grandmaster Guide”, zo’n ding was dat ik in een opwelling gekocht heb. Ik was namelijk verkocht na de introductie van het boek. Hierin werd gesproken over de grote stapels openingen- en stratiegieboeken die veel kennis gaven, maar nooit exact konden aanwijzen wat er fout ging in de partij. De auteur had hier in zijn schaakontwikkeling ook veel last van, en daarom besloot hij, grootmeester Mauricio Flores Rios, een boek te schrijven dat zich niet richt op slechts een aspect van het spel, maar op pionstructuren als de verbindende factor van opening tot eindspel. Toen ik dat las, wist ik dat ik het altijd al had willen hebben!
