Het bestaan van de schaakwereld valt grofweg in twee tijdsdelen uiteen. De periode vóór en de periode na de komst van krachtige schaakcomputers, af te korten als BCE (Before Chess Engine) en ACE (After Chess Engine). Over het keerpunt valt te twisten, maar ik kies voor de match die Kasparov in 1997 verloor van Deep Blue. Zo bezien is 1997 het jaar nul van de schaakjaartelling en leven we nu dus in 26 ACE.
Lees meer >Welke schaakliefhebber weet de befaamde term ‘Potiko” te ontrafelen? Deze term is verzonnen in Tilburg in november 2022 door de Cie. En vernieuwend synoniem voor een van de zwart/witte schegges!
Deze rubriek is primair geschreven voor minder geoefende clubschakers, waarin de beginselen van het combinatiespel centraal wordt gezet. Aan de hand van enkele instructieve voorbeelden wordt benoemd waar men op kan letten tijdens een partij. Dit alles met een knipoog naar de Stappenmethode, waar grotendeels de terminologie en andere aspecten aan ontleend zijn. En uiteraard kan men meteen wat gaan oefenen. Deze serie kunt u vinden onder de link “leren combineren”.
Lees meer >
Wekelijks publiceren we de schaakrubrieken van Dimitri Reinderman voor HDC Media, Henk Prins voor het Reformatorisch Dagblad, Nick Maatman voor Dagblad van het Noorden / Leeuwarder Courant en Hans Ree in de Groene Amsterdammer.
Inleiding:
Mijn vijftiende recensie behandelt het boek: “365 Endgame Lessons for Novices.” Dit boek maakt deel uit van de Thinkers’ Chess Academy van GM Thomas Luther. Dit deel is Volume 4 uit die serie. Naast Thomas Luther heeft Heinz Brunthaler het co schrijverschap. Thomas Luther kennen we nu wel, zie daarvoor mijn boekrecensies 4 en 12. Wat weten we van Heinz Brunthaler? Hij is Duitser en geboren in 1949.
Lees meer >Deze stelling ontstond na 41e zet van wit in een rapidpartij tussen Kiril Georgiev en Anatoly Karpov (2002). Karpov nam hier een kloek besluit en besloot tot 41. … Dd7. Hoe denk jij over deze stelling en zet? Wat was het alternatief? Antwoorden…
Lees meer >Serendipiteit. Het is een woord, een begrip, voor een vondst waar je niet naar op zoek was maar waar je toevalligerwijs op stuit. En zo kwam ik in de wondere wereld van het correspondentieschaak terecht toen ik op zoek was naar Gert Timmerman, de succesvolle correspondentieschaker van rond de eeuwwisseling. Ik scheef daarover in ‘Morituri te salutant’.
Maar er was meer dat die zoektocht en de daaruit voortvloeiende gesprekken en ontmoetingen met Gert opleverden. Nog afgezien van zijn toetreding tot onze club en ons eerste team. We haalden herinneringen op, hadden het daarbij over onze mysterieuze teamgenoot bij Volmac II, over zijn verdwijning na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 en we deelden onze vermoedens. Evgeny Skoblikov, om hem ging het. Voor verder onderzoek gaf Gert me de complete serie afleveringen van het fameuze clubblad van Volmac Rotterdam, Volmachess.
Over Skoblikov ben ik al lezend niet veel te weten gekomen, maar wel over mijn eigen schaakverleden waarvan ik sommige episodes en voorvallen compleet vergeten was.
Zo nu en dan schreef ik voor het clubblad. En wat ik nu teruglees, vervult me met enige jaloezie jegens de ‘ik’ die ik toen was. De ambitie, de wil om te schitteren, won het toen nog van de angst om te verliezen. Het is eigenlijk metaforisch voor de jeugdige overmoed die door opgedane wijsheid het veld ruimt om uiteindelijk te verworden tot de behoudzucht van de ouderdom. Vorig seizoen speelde ik voor de externe zes maal remise en in het nieuwe seizoen ben ik ook alweer met twee remises gestart. Ik bedoel maar.
Laten we teruggaan in de tijd. Het is 1987, ik neem deel aan het Volmac Open Kampioenschap en ik schrijf over een belevenis, een woeste partij, standaard voor veel van mijn partijen uit die tijd. De acteurs die in het stukje figureren, Velimir Tudjman, RAG de Graaff en Roy Dieks, ze zijn er niet meer. Het lezen van die namen stemt weemoedig. Zo lang geleden alweer, maar toch ook zo dichtbij.
Genoeg gemijmerd. Dan nu dat stukje. Het commentaar bij de partij met Velimir Tudjman heb ik ongemoeid gelaten, ook al zag ik dat de engines veel van mijn annotaties als onjuist of onzuiver beoordeelden, waardoor mijn stelligheid van toen als nogal pedant kan overkomen. Zelfverzekerdheid, onwrikbaar geloof, gaan vaak samen met onwetendheid. Bij deze, beste lezer, krijgt u de excuses van mijn veel jongere onbezonnen ik. Die, en dat moet ik toegeven, toch ook nog ergens in me huist.
Lees meer >
Deze rubriek is gemaakt voor schaaksite.nl en is terug te vinden onder het kopje ‘Schaakhistorie’.
Omdat het schaakspel een eeuwenoud spel is, dat naar schatting al 3000 jaar oud is, lijkt het mij gepast om een serie korte artikelen te presenteren, waarin de schaakgeschiedenis voor het voetlicht wordt gebracht. Het is al weer even geleden, maar ik heb inmiddels de draad weer opgepakt. De vorige aflevering ging het over de scheiding in de schaakwereld toen Kasparov samen met de Brit Nigel Short uit de Fide stapte en hun eigen bond,
In zijn vorige column kwam Gerhard Eggink met de vraag “Hoe vaak denk jíj aan het Romeinse Rijk?”. Een of andere maffe hype op sociale media. Gerhard gaf aan dat hij best vaak aan het Romeinse Rijk denkt. Grappig, mijn antwoord is identiek. Dat heeft om te beginnen natuurlijk iets met de middelbare school te maken, …lees de hele column in PDF.
Deze en andere columnisten van SV Promotie,
Lees meer >
Na lang wikken en wegen besloot Vladimir Okhotnik dan toch een boek over zijn indrukwekkend lange schaakcarrière te schrijven. Al meer dan zestig jaar (!) leeft hij als schaakprofessional. Zijn twijfel lag besloten in de vraag of hij wel goed genoeg was – hij heeft nooit de (wereld)top bereikt – en of zijn carrière daarmee wel interessant genoeg zou zijn om een heel boek aan te wijden. De aansporing van zijn vriendenkring was doorslaggevend. Zij vertelden Okhotnik dat zijn verhalen meer dan lezenswaardig zouden zijn: De grootmeester heeft immers sinds 1963 meer dan 4500 (!) officiële partijen gespeeld in toernooien over de hele wereld, vergaarde bekendheid als flamboyante, actieve schaker en als openingexpert, en, last but not least, werd twee keer wereldkampioen bij de senioren (65+).
Lees meer >
