Rating-fetisjisme
“Mijn schaamtegrens ligt bij 2200”, zei Rob Witt toen hij aan het eind van zijn leven daaronder dreigde te zakken. Hij was toen al ernstig ziek. In al zijn ironie maakt die uitspraak duidelijk hoe identiteit (wie ben ik, wat kan ik) voor veel schakers bijna griezelig verbonden is met Elo-rating.
Ik had zoiets al eerder meegemaakt bij Henk de Kleijnen die zich, ziek als hij was, zorgen maakte over zijn rating die ergens rond de 1800 schommelde. Beiden leken bij leven en welzijn niet erg ambitieus te zijn als het om hun rating ging, zeker Rob niet, maar aan het eind van hun leven was het kennelijk een graadmeter geworden om na te gaan hoe het er voorstond met hun afnemende vermogens.
Lees meer >
Wekelijks publiceren we de schaakrubrieken van Dimitri Reinderman voor HDC Media, Henk Prins voor het Reformatorisch Dagblad, Nick Maatman voor Dagblad van het Noorden / Leeuwarder Courant en Hans Ree in de Groene Amsterdammer.
Het is al weer van even geleden dat ik u in deze rubriek mocht berichten over de – naar mijn idee – vele wetenswaardigheden uit Venlo’s rijke schaakhistorie. Zoals de zwarte gaten daarin, onder meer het omstreden oprichtingsjaar van de VSV, de status ten tijde van W.O.II en enige biografieën van overleden prominente leden van onze vereniging. Dankzij het vele werk van Peter Smith in het archief op onze site nog allemaal prima na te lezen!
