Schaaksite

Schaakrubrieken 21 april 2012

Wekelijks publiceren of verwijzen wij naar deze schaakrubrieken.

Hans Ree

Zijn rubriek ‘ Ben de Graaf aarzelde niet ’begint met:

´Toen ik de mooiste partij van het Russisch teamkampioenschap naspeelde, dacht ik aan Ben de Graaf, die in de vorige eeuw lange tijd chef sport van de Volkskrant was.

Op een avond, het zal tegen 1980 zijn geweest, zat Hein Donner op de redactie een schaakverslag te schrijven. Met de pen, in keurig handschrift. Computers waren er nog niet bij de kranten en een schrijfmachine had Hein toen nog nooit aangeraakt.

Ton Sijbrands kwam binnen en vertelde over een partij uit een belangrijk damtoernooi waar volgens hem iets vreemds mee was. Ben de Graaf had weinig tijd nodig om een oordeel te vellen: ’Doorgestoken kaart. Schrijf dat maar eens stevig op, Ton’.

De Telegraaf schaakrubriek 21 april 2012

Hans Böhm

Geschreven portretten komen nog meer tot leven als de schrijver een directe, persoonlijke band met het onderwerp heeft. Dan kan er niet meer weggekomen worden met interpretaties of gemeenplaatsen, want de schrijver weet dat zijn lezers meer verwachten. Waar zit die persoonlijke relatie in? Wat maakt het verschil tussen deze schrijver en een andere? Wanneer komt het moment dat we iets lezen dat we nog niet wisten? De schrijver van ‘bevriende’ portretten wil maar moet ook de lat hoger leggen.

Jan Timman beschrijft in ‘Schakers’ met als ondertitel ‘portretten’, tien collega’s. Dat zijn Alexander Aljechin, Mikhael Botwinnik, Bent Larsen, Mischa Tal, Boris Spasski, Bobby Fischer, Ulf Andersson, Garri Kasparov, Judit Polgar en Magnus Carlsen.

Timman loopt in 2004 door Lissabon en ziet een winkeltje met oude snuisterijen. Hij gaat naar binnen en ziet een bijzonder schaakspel dat opvalt door de kleur: oranje en blauw maar toch de klassieke vorm van de Stauntonstukken. En een visitekaartje erbij. ‘Alexandre Alekhine” leest hij, met sierlijke letters geschreven. ‘Het was een krachtig handschrift dat ik onmiddellijk herkende, vooral door de hoofdletter A. In oude toernooiboeken waren veel foto’s van de deelnemers met daaronder hun handtekening opgenomen. Aljechins handtekening viel op door de vorm van de A.’

Hij koopt het spel en laat zich door experts voorlichten. De stukken zijn van Portugees porselein en Aljechin heeft een tijdje in Lissabon gewoond. Dat was niet lang voordat hij in armoede stierf en vermoedelijk om de eindjes aan elkaar te knopen heeft hij zijn eigen schaakspel verkocht.

HDC Media schaakrubriek 21 april 2012

Johan Hut

Komt Sjirov echt naar Bunschoten?

Met het team waarmee En Passant kampioen is geworden in de eerste klasse kunnen de Bunschoters ook volgend seizoen in de Meesterklasse bovenin meedraaien. Het team wordt versterkt met Henk Vedder (na ruim twintig jaar HSG komt hij terug op het oude nest) en als de Russische grootmeester Ikonnikov (die dit seizoen twee keer meespeelde) vaker meedoet, is En Passant de belangrijkste kampioenskandidaat. Kandidaat is echter niet genoeg voor Dick de Graaf, speler, co-sponsor en belangrijke beleidsbepaler. Hij wil per se in het eerste jaar op het hoogste niveau al kampioen van Nederland worden. Vorige week maakte hij bekend dat hij in gesprek is met wereldtoppers. Het lijkt bluf, want een mondiale toptienspeler (waar De Graaf het over heeft) lijkt een te grote aanslag op het budget van En Passant. Hooguit zal zo iemand één of twee keer meespelen, voor de kampioenswedstrijd of als publiciteitsstunt. Al mag je je intussen afvragen hoe veel stunts En Passant nog nodig heeft om de publiciteit te halen.

Nederlands Dagblad schaakrubriek 21 april 2012

Schaakrubriek © Nederlands Dagblad website ND

DRS. B.H. WILDERS

KONING NOBELPAD 24 3813 KK AMERSFOORT

E-MAIL:

Hoewel er sinds de uitvinding van de boekdrukkunst tienduizenden vaak prachtige schaakboeken zijn uitgekomen gebeurt het toch zelden dat men bij lezing regelmatig vrolijk lachend dan wel snikkend wordt aangetroffen. Toch komen deze emoties regelmatig opzetten bij het boek van Mark Dvoretsky Tragicomedy in the Endgame, een zowel troostrijk als ontmoedigend maar vooral vermakelijk boek. Troostrijk omdat men vrijwel alle beroemde grootmeesters, inclusief wereldkampioenen, ziet falen, soms zelfs zet na zet. Maar dies ook ontmoedigend omdat, zeker bij de toreneindspelen, de principes wel te leren zijn maar bij de toepassing in de praktijk talloze valkuilen opduiken waar men altijd wel ergens invalt, na 20 fraaie zetten ineens toch die misser en het wordt remise i.p.v. de volle winst. En dan te bedenken dat het huidige speeltempo langdurige overwegingen onverbiddelijk afstraft met tijdnood met de daaraan verbonden blunders.